Wat was eigenlijk zijn voornaam?
Je zag hem eigenlijk nooit, zonder vaste woon of verblijfplaats. Meneer de Ruimte was echter buiten gewoon aanwezig.
Zeer opmerkelijk gezien het feit dat zijn voorkomen vooral uit afwezigheid bestond, kaler dan kaal. Een op het eerste gezicht een kleurloze figuur.
Dat klinkt misschien tegenstrijdig, maar is het niet zo dat afwezigheid van wat dan ook,
evenveel impact heeft op het kale bestaan dan dingen die zichzelf poneren en aandacht opeisen?
Soms heeft het afwezige zelfs meer impact.
Was het niet de stilte die alle muziek mogelijk maakte?
Was het niet de duisternis die het licht de gelegenheid gaf te schijnen?
Meneer de Ruimte had aan zichzelf genoeg.
Hoewel hij graag aan alles en iedereen ruimte gaf zag niet iedereen hem staan.
Hij moest inmiddels wel hoogbejaard zijn, zo oud als de wereld, zo er achter zijn rug gemonkeld.
Sommigen vonden hem nietszeggend met zijn ongeschonden gezicht, onaangedaan door de tand des tijds.
Ruimhartig stelde hij zijn speelruimte beschikbaar, dat vervulde hem met zo’n ongekende vreugde. Het leek dat alles dan nog verder uitdijde…tot…de zee van ruimte simpelweg overstroomde.
Het was op zo’n moment dat meneer de Ruimte verdween…in het oceanische…
De schittering door afwezigheid weerkaatste nog als laatste groet op het spiegelgladde wateroppervlak.
Meneer de Ruimte was niet meer ergens.
Ruimte was nu nergens niet en meer dan ooit.