Het horloge herinnerde zich met vooruitziende weemoed die goeie ouwe toekomst…
Dat legendarische ‘later’ , dat later waar alles beter zou worden…
dan zouden er nog eens tijden aanbreken…
Het paradoxale was dat die goeie ouwe toekomst een herinnering aan een ‘vroeger’ was, een vroeger, waarin alles slechter was dan ‘later’.

In dit heden is niets beter of slechter dan in welke tijd dan ook.
Het heden is gewoon blijvend het heden,
een oneindige ruimte die zich gapend uitstrekt in het bed van stilte.
Een ruimte zo lui als het eeuwige.

De wens om die ruimte te zijn kon niet anders dan imploderen tot…
Alleen een stilstaand horloge weet blindelings hoe laat het nooit & immer is.
Pas nu het horloge stilstaat weet het hoe getikt het altijd is geweest.
Gewekt door een geluid dat nimmer klinkt.