Onze goede vriend Jørgen Faerholm, musicoloog met specialisatie ‘Vlaamse Polyfonisten’ ,werd helemaal gek van DJ Planktons zomerhit…hoe heette ‘t nummer ook al weer? Als musicoloog ergerde hem de willekeur van zijn geheugen.
Waar hij zich die zomer ook bevond, overal jengelde dat verschrikkelijk synthetische mopje, in de supermarkt, bij de tandarts, op het strand, bij de apotheker, bij de buurjongen, vanaf de bouwsteiger… met zo’n hit had je geen geheugen meer nodig.
Het nummer denderde vanuit de opgepompte auto’s die langsreden. Hij wist niet eens hoe deze geluidsvervuiling heette…verdiende dit soort auditieve lulligheid wel een naam?
Faerholm begreep heel veel hedendaagsheden niet. Waarom noemden ze muziek een nummer? Waarom duurde een nummer minder dan 3 minuten en waarom moest dan tot vervelens toe worden herhaald? Waarom had deze nummermuziek geen duidelijk slot, geen midden en vaak ook geen begin? En waarom zat er geen meerstemmigheid in, nooit transponerend naar andere toonsoorten?
Waarom zagen auto’s er tegenwoordig uit als te hard opgepompte walvissen op wielen? Waarom en hoe kwam hij nu weer op deze idiote vergelijking?
DJ Plankton reed zelf ook een Ford Boulima, dat had Faerholm zelf ongewild op het journaal gezien. Planktons succes werd breed uitgemeten. Zelfs het Koninklijk Concertgebouworkest was bereid gevonden om vanuit marketingoverwegingen met de gevierde DJ in zee te gaan. Samen zouden ze die ‘Vier bejaarde Jaargetijden’ van DJ Vivaldi eindelijk eens naar een hoger plan tillen en tegelijk even een nieuw jeugdig publiek aanboren of heette dat ‘doelgroep’.
‘Hoe heette dat nummer nou toch?, Faerholm kon het niet uitstaan, alleen die naam DJPlankton stond in zijn geheugen gebeiteld als betrof het een grafsteen.
De zoekmachine bracht verlossing: ‘Kril’ , waar sloeg dat nu weer op?
Dat dit Kril-deuntje van vier noten in je kop bleef hangen werd als bewijs van kwaliteit gezien, wat je meteen kon nafluiten was domweg geniaal. Zou het omgekeerde dan ook gelden? Een niet nafluitbare melodie kon dan nooit wat zijn? Als een melodie uit meer dan tien noten zou bestaan werd het moderne geheugen al overbelast, laat staan van een voortmeanderende ‘unendliche melodie’.
Het fenomeen van de ongewilde herinnering begreep Jørgen niet. Dingen die je dolgraag zou willen onthouden onthield je niet, maar zaken waar je liefst nooit kennis van had genomen bleven tot vervelens toe doorzeuren.
Nu drong zich steeds weer dat beeld op aan het strand waar hij ooit, op die bewuste najaarsdag naar die aangespoelde walvis was gaan kijken. Temidden van de rouwende menigte was het dier ontploft. De stank was niet te harden, menigeen zat onder de smurrie.
Herinnering is een vreemd dier dat zomaar ongevraagd strandt op een bewuste kust.