Ontijd

Heb je even tijd?, vroeg ik aan mijn Biroe-gids in Petoivilmoen.
‘Tijd?’, fronste Wombazi verbaasd, ‘Tijd is belachwekkend’
‘Waarom?… tijd geeft het leven toch structuur en duur?’ , probeerde ik.
‘We hebben geen tijd om ons met duur en metingen bezig te houden’, legde Wombazi uit, ‘weet je wel hoeveel kostbaar heden verloren gaat aan die zinloze vaststellingen?’
‘Maar dan weet je dus nooit hoe laat het is?’,
‘Misschien niet, maar wij weten wel heel goed dat het altijd vroeg is, ieder moment weer opnieuw, heel vroeg!’

‘Vertel Wombazi, hebben jullie hier dan nooit tijd gekend?’
‘Welzeker, die oude tijd van lang geleden stamde nog uit het dode tijdperk!’
‘Het dode tijdperk?’
‘In Biroestan is destijds de tijd uitgestorven, toen bleek dat toen dood was, alleen ons heden leeft’
‘Toen is dood…, dus dan hebben jullie geen geschiedenis?’, concludeerde ik.
‘Het dode tijdperk, dat is onze geschiedenis!, daarna is alles steeds weer opnieuw ontstaan!’, verklaarde Wombazi.
‘Wat voor tijd is er nu dan?’.
‘Wij leven nu in de ontijd, eeuwig vroeg en vers!’
‘Hoe maken jullie dan afspraken met elkaar, zonder tijdstippen?’
‘Afspraak maken we ook niet, we komen elkaar hier gewoon tegen, onbedoeld!’.
‘Hier?’
‘Ja, hier natuurlijk, waar anders?’ , Wombazi verwonderd, ‘ waar zou je anders iets of iemand kunnen ontmoeten dan hier!’
‘Inderdaad, nu je het zegt…ik moet toegeven dat ik iedereen altijd hier terplekke heb ontmoet’.
‘Zie je wel, hier terplekke en nergens anders’ , herhaalde Mombazi.

‘Weet je hoelang we nu hebben staan praten?’ , vroeg ik.
‘Geen idee, maar het is nog steeds vroeg’, stelde Mombazi tevreden vast terwijl uitkeek over het typische Dalenlandschap van Petoivilmoen.

One thought on “Ontijd

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *