Oppervlakkige diepte waarnemen

vierkant_en_cirkelVan jongsaf aan werd ik gebiologeerd door de vereniging van vierkant en cirkel.
Twee archetypen, krachtige cliché’s, onverwoestbaar.
Cliché’s zijn geen cliché’s als ze opnieuw worden uitgevonden door een kind.
Er ligt een grote waarde in het steeds weer uitvinden van het wiel.
De waarde van het zelf ontdekken kan nooit als kennis worden overgedragen.

De samensmelting van vierkant en cirkel betekende een vorm van balans.
Natuurlijk kan balans nooit statisch zijn, balans is per definitie een schommeling, bewust wankelend blijf je overeind op het slappe koord.
Diepte en oppervlakte zijn niet tegenstrijdig.
Tegenstrijdigheid is eerder een oppervlakkige manier van kijken.
Dualiteit als gezichtsbedrog.

Het vierkant is rationeel, afgemeten, vormvast, streng …
De cirkel is irrationeel, oneindig, vloeiend, flexibel …

Iedere diepte wordt afgemeten vanuit het oppervlak, maar tot waar strekt waarnemen?
Is er wel een einde aan?
Elk oppervlak is het begin van maatloos waarnemen.
Zoals je elke tijdsbepaling meet vanuit tijdloosheid.

Het heelal: hoe verder je kijkt, hoe groter het lijkt, aldus kosmoloog J. Deelder.

Diepte is in het waarnemen zelf, is het waarnemen.
Zelfs als je niets waarneemt, zie je de diepte van ruimte.
Er is geen fundamenteel verschil tussen veel niets en weinig niets, beiden zijn oneindig omdat het hele concept van groot en klein verdwenen is.
Waarnemen heeft een kwaliteit van tijdloze ruimte.

De verste verte verdwijnt niet uit het zicht, maar in het zicht van het waarnemen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *