Photo:Jelle Touw © 2018

Een hond zegt niks, waarom zou hij, zijn blik zegt alles al.
Het bijzondere van de hond is dat hij ‘de wilde mens’ wist te domesticeren.
En dat met zachte hand….dat wil zeggen door schijnbare onderwerping.
Dat is heel slim…door je buik te laten zien de baasmens volledig inpakken…waarin?
In onvoorwaardelijke liefde natuurlijk. De baas wordt met zijn eigen wezen ingepakt.
De hond als spiegel voor de baas, ze pakken elkaar in.
Dat lijkt op het gebruik van een Taoïstisch wapen…alsof een donsveertje de loop der dingen de juiste kant op dirigeert.
Mijn hond dirigeert mijn leven in de juiste richting, hij geeft vorm aan mijn richtingloosheid. Hij geeft mij ruggengraat, discipline om drie maal daags de straat op te gaan. Ruiken wat er nog meer te beleven is in de buitenwereld.
Hij leidde mij rond in gebieden die ik anders nooit had ontdekt.

De hond denkt niet dat hij iets is, dat hij iets anders is.
Een hond is er, altijd hier en nu, onmiddellijk aanwezig…er zit niets tussen.
Er is nog één ding dat de hond wil van de mens: hij wil uitgepakt worden…
als een wild beest. Zo viert de hond het leven…voelen dat je een wild beest bent.