Palet

Voor de bejaarde schilder veranderden objecten gaandeweg in dingen die het uitzicht versperden. Zijn ogen gingen achteruit maar zijn blik keek steeds verder. ‘Ga toch uit m’n licht’, mompelde hij zacht tegen de dingen, ‘jullie werpen maar schaduw en belemmeren het zicht’.  Ze leken te luisteren…De schilderijen werden steeds leger, ruimer, lichter. Menselijke figuren verdwenen uit beeld…huizen, hekken, wegen al wat aan menselijke aanwezigheid herinnerde werd weggevaagd. Uiteindelijk vertrok zelfs de horizonlijn in één rigoureuze stap uit het landschap.
Zeegezichten leken het, ze vloeiden naadloos over in de hemel. In zijn laatste schilderingen liet hij steeds meer verf weg. Zijn palet verdroogde, de kwasten lieten hun haar achter op het doek.
‘Wat schilder je nou eigenlijk nog’ , vroeg zijn vriend.
‘Is het nu de ruimte of het licht wat je weergeeft?’
‘Ik weet het niet, ik voel mij als een musicus zonder instrument, ik kan alleen nog stilte aantonen’ ,verklaarde de kunstenaar.
‘Ik bewonder je werk’, zei zijn vriend, ‘omdat het bij geen enkele stroming
hoort, maar het stroomt wel’.
‘Inderdaad’ , zei de oude, ‘het stroomt leeg’.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *