Een miertje mocht een wens doen. Ze wilde naar de zee en aan het strand liggen
zonder al dat dagelijkse gemier. De god van mieren gaf haar meteen haar zin.
De volgende dag vertrok ze richting zee. Na veertig dagen lopen kwam ze aan op het strand. Daar ging het meteen mis. Ze gaapte even en onmiddellijk sprong er een walvis
in haar keel. De mier verslikte zich en zat nu met een walvis in haar maag.
De walvis zwom rond in die kleine mierenmaag. De mier had nu genoeg voedsel voor talloze mierenlevens. Niet meer naar eten zoeken. Een ding viel haar wel zwaar.
Ze moest daar op het strand blijven liggen, turend over die oneindige zee.
Nu kon ze alleen nog maar dromen van het dagelijkse gemier. De mierengod
zag het en belde even met de god der walvissen… of er niet iets te regelen viel.
De walvisgod nam echter niet op, geen bereik in de mierenmaag.

Ook goden hebben soms hele kleine wensen en zelfs die zijn soms onwenselijk.