Zijn werk is ondanks de onmiskenbare kwaliteit helaas onderbelicht gebleven in de kunstgeschiedenis. Ik heb het hier over de Deense schilder Ole Aerdøl, een tijdloze fijnschilder. Met zijn penselen van hommelhaar weet hij zijn coloriet een fluweelachtige toets te geven, nergens is een penseelstreek te zien. Uniek om glaceertechniek toe te passen in fresco’s.

Dat zijn werk vaker nooit dan zelden te zien is geweest in musea over de hele wereld moeten we wijten aan de schaal van het werk. Toegegeven; monumentaal is anders. Zijn fresco’s op de spiralende wanden van de slakkenhuiskamers zijn alleen binnenskamers te bewonderen.
Het aantal werken is ook zeer beperkt dankzij de tergend trage wijze van schilderen…evenwel van een ongekende precisie.
Het langste werk van Aerdøl is gemaakt in de slakkengang tussen de woon en de slaapkamer van Ole en zijn vrouw Ase.
De pigmenten voor zijn verf betrok Aerdøl van een bevriende hommel die tevens hun postbode was. Wat wilde Aerdøl verbeelden zal de nieuwsgierige lezer zich afvragen?
Dat is inderdaad maar de vraag.
Ik heb de fresco’s zelf eerlijkheidshalve nog niet gezien, omdat het werk zeer moeilijk toegankelijk is, vooral als de schilder zelf thuis is. Er kan maar één bezoeker tegelijk langs de fresco’s glijden en dan nog blijft er vrijwel geen afstand over om ze ook daadwerkelijk te zien. Om te zien is er nu eenmaal afstand nodig.
‘Ik verbeeld helemaal niks’, verklaart Ole zelf over de picturale inhoud.
‘Mijn werk is wel getypeerd als behorende tot de ‘Peinture Interieur Miniscule, maar daar voel ik mij totaal niet bij thuis, je moet mijn werk voelen, direct ondergaan huid op huid…meer zijn dan zien!’
Het is er erg knus en gezellig als ik Ole thuis interview. Zijn zoontje Lars zit in een rond hoekje bij de ingang de wand lekker langzaam vol te krijten, terwijl Ase zich ertussendoor wurmt met haar dienblad vol warme thee.
Ik blijf zelf buiten staan.
Na afloop dringt langzaam tot mij door:
’Ik ben een buitenstaander!’