Het oude kind kwam er al gauw achter dat een pluim, een medaille of een lintje mooie volwassen chantagemiddelen waren om jou op hun enig juiste dwaalspoor te zetten…en iemand te worden. Wat wisten volwassenen nu eigenlijk van het leven en de wereld als ze er zelf zo’n puinhoop van maakten…om daarna hun eigen dikke schuld bij een god neer te leggen in ruil voor een pluim of een lintje. Als het kind hen hoorde praten over hoop dan zag het alleen de puinhoop, dan verkoos het om niemand te zijn. Tot het kind ontdekte dat het zijn geen keus was maar een natuurlijk gegeven. De andere kant van de medaille was er niet.