Het onalledaagse weet nooit in welke categorie,
tot welke deelverzameling ze behoort.
Tot de collectie regelbevestigende uitzonderingen?

Uitzondering is de regel, afwijken blijkt alledaagse kost.
Soortgrenzen zijn zo poreus, ze zijn poorten tussen de soorten, hoevele twijfelgevallen wonen niet exact op de grenslijn?

In de spiegel zien we iets vreemdsoortigs
met dingachtige eigenschappen, heel eigenaardig.
Evolutie brengt louter proefmonsters voort.

Onaf is het hoogst haalbare in de zee van mogelijkheden.