Als psychonaut maak je nu eenmaal vele astrale reizen.
Kosmische expedities met het lichtlichaam, door sommige reisgenoten ook wel ruimte-ervaartuig genoemd.
Dit ervaartuig rust — in gelande toestand — in het lichaam van vlees en bloed, dat als een soort hangar dienst doet.
Zo’n landing is doorgaans een claustrofobische ervaring.
Dat komt omdat het lichtlichaam ruimte zelf als haar huid ervaart, dat voelt als oneindig.
Men kan zich voorstellen dat het gaan bewonen van een lichaam met een strak vel dan wat beperkend aanvoelt.

Dit is een mentale luchtfoto van een nachtplaneet, die ik op een van mijn expedities bezocht.
Het fantastische van deze vorm van reizen is, dat je niets hoeft mee te nemen.
Integendeel zelfs, je kunt pas weg als je alles achterlaat.
Je hoeft niets te regelen of te plannen, geen reisverzekering af te sluiten.
Het lichaam blijft achter als een lege huls.

Nachtplaneten zijn planeten die nooit het licht zien, omdat zonnen en sterren er te ver vandaan staan.
De planeet (die mijn naam draagt) ligt in een uithoek van een extra-galactisch stelsel, Borvangenia.
Het is natuurlijk megalomaan je een planeet met je eigen naam toe te eigenen, ook al betreft het hier dan een stelsel buiten de Melkweg.
Maar ja, het is op aarde nu eenmaal traditie om ontdekkingen als eigen verdienste op te voeren.
Zoals bekend zijn er al vele kavels van de maan verkocht door een Amerikaan.
Een certificaat maakt jou tot een trotse bezitter van een aantal hectaren tuin op de maan.
Op Alpha Centauri is dat heel anders, daar wordt niets op het conto van niemand geschreven.

Toen ik door de schil van stilte afdaalde, die als een soort dampkring fungeerde, zag ik in de diepte vage lichtjes die helderder werden naarmate ik naderde.
De huid van de nachtplaneet bleek uit myriaden van pulserende lichtjes te bestaan.
De fysieke aanwezigheid van de bewoners kon ik niet onderscheiden, daarvoor gaven ze teveel licht.
Als een soort vuurvliegjes leken ze hun eigen bestaan te belichten.
Ieder lichtje is een wezen.
Het leek er op, dat ze ook door middel van licht met elkaar communiceerden.
Soms pulseerden ze samen in diverse patronen, de ene keer simultaan, dan weer beurtelings, waardoor ik het gevoel kreeg dat ze mij iets wilden mededelen.
Hoe dichter ik naderde, hoe meer nieuwe lagen ik ontwaarde.
Aan het naderen kwam geen einde, het leek één eindeloze landing… tot ik ging beseffen dat dit de bodem van het bestaan was.
Het bodemloze bestaan van licht en ruimte.
Met deze realisatie keerde ik met in een flits terug in de lege huls die thuis in mijn veilige bed lag te wachten.