Ernst is een zeer serieuze zaak.
Dat moet men niet te licht opvatten.
Zwaar en donker verstrekken namelijk een referentie aan het eeuwige licht.
Dit vooral vanwege de nulde fundamentele natuurwet van F. Wildesheim uit 1870 :
‘Het relatieve is absoluut relatief waar het dingen betreft.
Waar het niet-dingen betreft is aanwezig zijn en niet aanwezig zijn absoluut en wel gelijktijdig’
Als voorbeeld van dit laatste ;
‘Ruimte is dat wat ver zuimt te zijn en is daarmee alomtegenwoordig.’
Tijd is overigens ook zo’n ‘on-ding’.
Denk je het net precies te hebben gemeten, is het alweer later. Meten is weten heet dat dan, maar wat men meet is alleen de eigen aanwezigheid vanuit het eeuwige, waarom zou men anders tijd willen meten als men wist hoe laat het was?
Dat men hier nu is valt niet te ontkennen, maar probeer het te meten en je bent nooit nu hier. Dit laatste is heel vervelend.
Tot zover de nulde natuurwet.
Marcel Duchamps is waarschijnlijk gestorven aan verveling
en leeft nu in het eeuwige voort.
Alleen door niets te worden kun je alles zijn.
De grootste grap.
Humor is het ontologische fundament.
De ruimte is getuige.