Tijdens de nachtvlucht
lijkt de aarde een oplichtend ruimteschip
in de duistere zee van ruimte.

Niemand die ons, voortvluchtige bemanning,
staande houdt en vraagt:
‘waar gaat de vlucht naartoe, is het noodzaak of een luxe vlucht naar geluk.

Laat ons asiel aanvragen in de ruimte,
laten we daar onmiddellijk de taal van stilte leren spreken en met gesloten ogen de donkere nacht inlopen om het enige licht nog beter te zien en te zijn, zonder vergunning.