Je moeder was een niemand geweest. Nu was ze nog steeds niemand maar nu een niemand zonder lichaam. Ze zwierf doelloos door de stad. Ze wist niet meer waar ze geweest was. Zocht ze ergens iets? Nee, ze zocht niets! Dus zocht ze naarstig verder naar niets, overal en nergens.
‘Waar is je moeder?’
‘Weet ik niet…..ze is nergens’
Ze wist niet wat ze moest, ze wist niet wat ze wilde. Elke dag vroeg ze je welke jurk ze aan moest doen. ‘Doe die maar’ zei je. Dan nam ze die andere. Ze vroeg je om raad. ‘Doe dat maar’ zei je behulpzaam, wist jij veel? Je was vier of vijf? Je wist niks, net als zij.
‘Of, nee doe dit maar’ zei je en dan deed ze het tegenovergestelde.
Ze keek onbestemd naar een horizon van nooit en nimmer. Daar achter lag een niets, buiten bereik. Een niets dat wachtte op hulp.
Ze droomde een nare droom. Over die vergeten schoenendoos op de linnenkast. Steeds vertelde ze erover, overstuur. De doos huilde zacht en toch vergat ze steeds om erin te kijken.
Later las je over traumdeutung. Wat je trof was de gelijkenis van traum en trauma.

Wat betekenen dromen anders dan dat je nu wakker bent?