Vele schrijvers hadden er last van, de veelschrijvers helaas nooit, het ‘writers block’ Weer anderen genoten ervan niet meer te schrijven, wat hij niet kon geloven.
Hier lag het dan plompverloren voor zijn voeten, een massief ondefinieerbaar ding, middenin het weiland waar zijn hond hem altijd uitliet.
Zijn kwispelende muze bracht hem overal waar hij ‘ normaal’ niet zou komen, de hond had een neus voor inspirerende plaatsen.
Om een of andere reden wist hij meteen dat dit het beruchte writers block moest zijn. De hond had het ding besnuffeld en er tegenaan gepist, aangevinkt.

Hij stond daar als aan de grond genageld, compleet gebiologeerd door het ‘dingachtige object’
Soms had hij er zijdelings over gelezen om het vervolgens met ijzeren discipline te negeren en te onderdrukken, maar nu was het of alle inkt terplekke uit zijn bloedbanen weglekte, een zwarte aderlating.

De hond blafte hem aan om nu eindelijk eens verder te gaan, wankelend was hij zijn hond trouw gevolgd. Eenmaal thuis kreeg hij geen letter op papier, na de eerst lettergreep leken de erop volgende te worden uitgewist, ze weigerden halsstarrig geschreven te worden.
Er viel hem niets meer in, het grijze block had bezit genomen van zijn bovenkamer als een raaselachtig ei met onbestemde inhoud.
Een arts raadplegen had tegenwoordig geen zin, die zou in een onleesbaar handschrift
pillen voorschrijven met bijwerkingen die erger waren dan de kwaal en die zouden dan weer bestreden worden met nog ergere bijwerkingspillen.
De enige optie leek om het grijze ei te gaan bebroeden en wat er ook uit zou komen, hij zou ervoor gaan zorgen en het opvoeden. Gek genoeg gaf deze optie hem rust, hersenloos broeden als een kip zonder kop.
Wellicht was dit het uitgelezen moment om zich uit te schrijven, niet officieel trouwens, hij had feitelijk nooit ingeschreven gestaan.
Zo gebeurde het, hij werd een uitgeschrevene.
Het ei zelf ging niet open, maar het broeden bracht de broeder in een ontvankelijke staat die onbeschrijflijk was.