Sneuvelen, niet door granaatscherven of door instortende nieuwbouw.
Gewoon bedaard, rustig sneuvelen, dat je er stil van bent.
Liefst hoogbejaard, gezellig keuvelend over niets in het bijzonder.
Verwijlen in het zomaar ergens in grasduinen.
Anoniem rondsnuffelend sneuvelen tussen al dat andere naamloze, dieren, planten, bomen, dingen.
Rondsneuvelend tussen al wat voor zichzelf vanzelfzwijgend naamloos is.
Lui luisterend sneuvelen aan die melodie van zorgeloos overbodig zijn, die grondtoon van onnodig verpozen onder zich oplossende wolken.
Dit is mijn laatste en eerste wil: behoedzaam traag sneuvelen.
U moet het mij niet euvel duiden of misschien ook wel,
als ik zeg dat het anonieme synoniem is met de oorspronkelijke natuur.
Het leven mag geen naam hebben, daar is het veel te mooi voor.
Dode vrede heeft een naam. Levende vrede heet geen vrede.