De man uit de straat achter ons loopt ons tegemoet. Dit is onze vaste ochtendronde met de hond, normaal zien hem hier nooit. Hij kijkt stuurs en beantwoordt plichtmatig en met onverhulde weerzin mijn ochtendgroet.
We worden nu onherroepelijk door onze honden verbonden, ze kwispelen en wisselen ongedwongen hun geuren uit.
‘Ook honden hebben recht op een sociaal leven’, zegt de man onverwacht fel.
Ik meen zijn stem te horen overslaan.
Zijn vastberaden stellingname om voor de rechten van het dier op te komen verbaast mij.
Heb ik soms ooit dieren hun recht op een sociaal leven ontzegd…?
‘Natuurlijk’, zeg ik, ‘wat is een hond zonder sociaal leven?’
…………………………….
‘Het is rustig op straat niet…zo rond Oud en Nieuw?’ ,probeer ik , om ook aan het mensenrecht op sociaal contact tegemoet te komen.
‘Inderdaad, er is geen hond op straat…vanwege die knallen!’
‘Heeft uw hond er geen last van?’
‘Nee hoor, hij is doof …net als ikzelf trouwens’.
‘Ach, wat vervelend voor u!’, zeg ik meelevend.
‘Nee hoor, helemaal niet…ik zet hem gewoon uit als het me niet bevalt’.
‘Nou, fijne jaarwisseling dan!’
De man zit opeens afwezig aan zijn oorapparaat te frutselen.
Hij heeft mijn bedeesde stemgeluid niet ontvangen, ik probeer het nog eens.
‘Nog een fijne jaarwisseling’ ,roep ik, nu iets sterker.
Hij schrikt duidelijk en foetert: ‘Ja…hallo, ik ben niet doof!’
‘Nu niet meer’, zeg ik nog.
Gelukkig hoort hij dat niet meer, zijn hond heeft hem al voortgetrokken.

Thuis vraag ik mij af: kun je genieten van het mensenrecht op sociaal onvermogen?
Mijn hond bevestigt mijn vraag met stil zwijgen.