Soms


Mijn eerste waarneming van het fenomeen deed ik als kind wachtend bij een bushalte.
Het was winters. Er stond een man in het bushokje, verwoed zuigend aan een wit stokje. Uit zijn mond kwam damp, maar dat was bij meer mensen het geval in de winter.
Plots kreeg hij een nare hoestbui, terwijl hij grijze wolken uitasemde…
Hij zoog gestaag verder.
Niet lang daarna spoog hij geconcentreerd tussen zijn voeten op de grond alsof er een ondraaglijk vieze smaak in zijn mond bleef hangen. Herhaaldelijk schraapte hij daarbij zijn keel.
Onderwijl leek het stokje weg te smelten, er viel grijs stof op de grond.
Het was onsmakelijk om te zien en toch kon ik er niet niet naar kijken, misschien wel omdat de man het zuigen zo hartstochtelijk beoefende, alsof zijn leven ervan afhing.
Nogmaals klonk dof gekuch. Begon hij snel weer te zuigen om het kuchen tegen te gaan?
Het stokje werd zuigenderwijs steeds kleiner tot hij het nauwelijks nog kon vast vasthouden.
Uiteindelijk gooide hij het overblijfsel op de grond en trapte er wrijvend op tot er slechts een vuile plek op de trottoirtegel overbleef van het ooit zo maagdelijk witte stokje. De bus kwam nog steeds niet.
Uit een gekleurd doosje trommelde de man een nieuw wit staafje tevoorschijn.
Schichtig keek hij om zich heen onrustig op zijn zakken kloppend.
Er was niemand op straat…tot hij mij ontwaarde bij het dienstregelingpaaltje.
‘Heb jij soms een vuurtje voor mij?’ ,vroeg hij schor.
Ik begreep niet waar hij het over had…alleen het woordje soms bleef in mijn hoofd hangen. Soms…soms…?
De stokzuiger droop af en verliet de bushalte…

Stokzuigen dreigt voorgoed te verdwijnen in het openbare domein.
Het is een bedreigde culturele uiting. Inderdaad, ook ongewenste gewoonten moeten als cultuur worden beschouwd. Zonder het ongewenste weten we immers niet meer wat wenselijk is. In goede oude tijden kon je op televisie, in de schoolklas of in het parlement autoriteiten volop en trots aan witte stokjes zien zuigen.
Het is nooit te laat om te beginnen.
Nu zuig ik zelf eens in de zoveel jaar uit solidariteit aan een stokje…soms…als het jaar van getal wisselt, voor de grap…dan moet ik lachen omdat ik het zelf niet snap waarom.

‘Dankzij vergeefse pogingen om het onbegrijpelijke te begrijpen dringt men dieper door in het mysterie’, aldus F. Wildesheim.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *