Wessel Bolink had een lijf als een gespierde spijker. Bij toeval werd hij ontdekt als een natuurtalent in hardlopen. Sportief was hij niet, het werd ontdekt toen de politie vergeefs achter hem aanzat door de stad…eigenlijk wilden ze het al opgeven tot hij per ongeluk een doodlopende steeg in rende. De getrainde agenten waren afgepeigerd en hadden het geluk dat hij zich vastliep. Ze waren overtuigd dat ze een dader beet hadden.
Achteraf bleek Bolink onschuldig…hij had in de verste verte niets met het delict te maken.
De rechercheur bleef met een raadsel zitten en wilde graag weten waarom Wessel het dan toch op een lopen had gezet..
Na enig aandringen gaf Wessel schoorvoetend antwoord:
‘Omdat ik bang ben!’ ,Wessel keek naar zijn voeten die daar als machteloze wapens op de grond stonden.
‘Maar je weet toch dat je onschuldig bent?’, herhaalde de rechercheur tot drie maal toe…’of twijfel je zelf aan je onschuld?’.
Het duurde lang tot Wessel moed verzameld had voor verdere bekentenissen:
‘Ja, ik weet wel dat ik onschuldig ben…maar die anderen die mij achterna zitten weten dat toch niet?…ik heb nu twee dagen vast gezeten voor niets…onschuld bewijzen is niet zo makkelijk!’
‘Maar als je niet was gaan rennen, had je jezelf niet verdacht gemaakt!’
‘Dat is makkelijk gezegd…ik wist niet dat jullie van de politie waren…jullie waren vermomd in burgerkleding…’
‘Maar, je maakt jezelf toch tot verdachte, snap je dat niet?’
‘Mijn grootste angst is om onschuldig te worden veroordeeld…daarom wil ik mijn DNA ook nooit geven…wie weet wat ze mij daarmee in de schoenen willen schuiven!’
‘Maar daar maak je je ook juist weer verdacht mee…als je gewoon je onschuldige DNA geeft heb je niets te vrezen… of vertrouw je ons niet?’
‘Ik durf het bijna niet te zeggen…maar ik vertrouw niemand…en zeker niet lieden als jullie die zich permanent met misdaden bezighouden…niet bestaande verbanden zijn gauw gelegd weet je!’ ,Wessel keek met een schuin hoofd op naar de rechercheur.

‘Waarom wordt je geen hardloper’ ,begon de rechercheur, ‘dan gebruik je je angst tenminste op een constructieve manier…een angsthaas als jij kan wereldkampioen worden!’
Dat leek Wessel wel wat. Ze raakten bevriend en de rechercheur begeleidde hem op zijn nieuwe pad…
Vreemd genoeg had deze ontwikkeling gevolgen voor zijn snelheid. Het motortje van de angst werkte niet meer optimaal.