Stof

Het kind was bang dat de stofzuiger hem zomaar zou opzuigen.
‘Die slurf zuigt alleen maar stof op…stof en huidschilfers’ ,probeerde zijn nuchtere vader hem gerust te stellen, ‘je huidschilfers, je haar en nagels zijn toch al dood’.
De jongen keek bezorgd naar de slurf.
‘Bovendien worden al je cellen om de zeven jaar vervangen door nieuwe, verse cellen’ ,legde zijn vader uit.
‘Maar blijft je ziel dan?’ ,vroeg het kind.
‘Eh, misschien blijft de ziel wel eeuwig vers…net als de zon?’
De jongen keek met toegeknepen ogen tegen het zonlicht in en vroeg:
‘Hoe zit het dan met hele oude zielen?’
‘Het schijnt dat de zon de oudste ziel is die we kennen en die blijft steeds jong’
‘Hoe kan de zon dat?…zo oud zijn en jong blijven?’
‘Kijk maar vaak naar de zon!’ ,raadde zijn vader aan.
Het kind volgde het advies van zijn vader op.
‘Kijk eigenlijk maar liever met je ogen dicht naar de zon, dan voel je het van binnen gloeien’ ,stuurde vader bij.
Daarna leerde hij de jongen stofzuigen. Spelenderwijs ontdekte het kind daarbij een heimelijk genoegen…om de stofzuiger aan zijn hand te laten vastzuigen. Dat gaf een speciale genotshuivering aan de hele binnenzijde van zijn huid. Alsof daar voor het eerst zonlicht op viel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *