Bodran was conciërge op de universiteit. Ze hadden hem als invalkracht gevraagd nadat hij met zijn zoveelste studierichting gestopt was. De ‘echte’ conciërge was overspannen naar huis gegaan en nooit meer terug gekomen. Bodje kwam nooit aan de balie. Hij wenkte altijd vanuit één van de versleten chesterfields in het ‘inlichtingenhok’. Daar kon je worden ingelicht door Bodran Lindeman.
Bod hield het niet zo nauw met de huisregels, maar alles leek vanzelf te gaan. Niet in de laatste plaats omdat Bod alles door de vingers zag, hij rekende alles goed.
Hij sloot officiëel het gebouw af, terwijl er nog studenten aanwezig waren of bleven overnachten. De sleutel lag in de bus. Wie binnen was had de sleutel.
Bij zijn aantreden had Bod twintig sleutels bij laten maken, die nu in omloop waren.
Bodran had gestudeerd…Studiegeschiedenis zo noemde hij zijn hoofdvak…of studiewetenschap.
Zo’n beetje van alles had hij achter de rug: niet westerse antropologie, wel-westerse filosofie, organisatiekunde, vergelijkende theologie, oriëntatiekunde, theaterwetenschappen, kunstgeschiedenis…en een blauwe maandag kunstacademie, daar werd hij afgeschopt omdat hij te onconceptueel was.
Wie zijn hok binnenkwam voor inlichtingen vertrok meestal met de inspiratie om de studie te staken. Bodran wist te overtuigen als ervaringsdeskundige.
‘Het is nooit te vroeg om het verkeerde pad te verlaten’, zei hij opgewekt.
‘Falen in wat je niet wezenlijk boeit geeft je een enorme energie’.
‘Maar jij dan Bodran, wat heb jij dan gedaan?’, vroeg je dan.
‘…wat heb ik eigenlijk niet gedaan…maar ik ben ermee gestopt…nooit spijt van gehad!’
‘Maar zonder diploma, wat kun je dan?’
‘Leef maar zonder vergunning, zegt mijn Joegoslavische moeder altijd…en die leeft al tachtig jaar zonder vergunning’
Bodje was voor velen een inspiratie om zinloze studies te staken of over te stappen naar iets anders. Onbedoeld functioneerde hij als mentor. Het hok werd steeds voller omdat de oud-studenten bleven langskomen om in de chesterfields thee te drinken. Het keek soms wel een college studiegeschiedenis.
Door bezuinigingen werd de conciërge uit de universiteit weggeautomatiseerd.
Inlichtingen stonden voortaan op internet.
Ik kwam Bodran weer eens tegen toen ik dakloos werd. Hij gaf nu leiding aan een daklozenopvang. In zijn kantoortje stonden dezelfde chesterfields…uit het hok meegenomen.
‘Hoe bevalt het hier, Bodje?’ ,vroeg ik hem.
‘Heel goed, het is hier wat relaxter…maar leuk dat je even langskomt…wat ben je uiteindelijk geworden?’
‘Dakloos’, zei ik hem, ‘zonder vergunning’.
‘Mooi zo, welkom, ik ook…zonder daklozenopvang stond ik nu ook op straat!’

‘Het universum is volmaakt’, mijmerde hij boven zijn thee, ‘..er zou alleen een goede conciërge bij de ingang moeten zitten’