Het zicht der wereld wordt verduisterd door neonreclame.
Vaag neonbedrog verwijst naar de objecten van verlangen.
In godshuizen zie je vaak prachtige glas-in-loodramen.
In kerken raakten alleen de ruimte en het licht mij, het stonk er meestal muf.
De afbeeldingen vond ik nooit zo interessant, maar de kleuren raakten me onmiddellijk als goddelijk plezier.
Mijn ziel ging ervan zingen, zonlicht dat de kleuren doet gloeien.
Godgloeiende kleuren verwijzen naar het objectloze licht zelf, het zichtlicht.
Wat gratis is, is onbetaalbaar.

In de winkelketens van de huidige economische religie zijn louter neonreclames te zien.
Als surrogaat voor gebrandschilderde ramen?
Winkelpaleizen zijn postmoderne godshuizen, de wraakzuchtige god is vervangen door een creditcard met kredietbeperking.
Merken zijn de nieuwe goden, dingen zijn de nieuwe aflaten die de nimmer aflatende stroom van verlangen tijdelijk moet stelpen.
Alles is te koop en heeft een prijs die onmiddellijk wordt afgerekend.
Bij overschrijding van het budget straft God meteen met een rentevoet.
Met diezelfde voet schopt God je de winkel uit.
De hel in deze religie is een winkelverbod.

Nog steeds word ik als zicht geraakt door ruimte en licht.
Deus sive natura, god of de natuur, zoals Spinoza stelt.
Goddelijke natuur heeft geen huis nodig.
Alle muren kunnen om en het dak eraf.