De punt trok een lijntje
van hier naar ergens
op het papier en onderweg
bleef het potloodlijntje overal hier
op papier dan, maar ook in het echte.
Je volgde gewoon het lijntje dat achter
de potloodpunt ontstond, nu kon de lijn naar rechts of links afbuigen.
Het kon letterlijk alle kanten op, ook door het papier heen als je diep
genoeg drukte en zelfs omhoog als je de lijn omhoog trok de hemel in
boven het papier, waar alle mogelijke leeflijnen rondzweefden.
Dit gebeurde vanzelf als je van uit vogelzicht de grote lijn wilde overzien.
Dan zag je opeens een rivier daar ver beneden in dat sneeuwlandschap
meanderen, een platte grond van een maagdelijk land op zoek naar vormen.
Daarna vloog de potloodpunt weer naar beneden, precies daar waar de vorm wilde groeien. Soms pikte de punt als een snavel stippen uit het hagelwitte papier,
daar bleven dan donkergrijze pikkels liggen, kennelijk voedsel voor de ziel.
Jij was de toegewijde dienaar van deze goddelijke punt als zij jouw hand hanteerde,
jij mocht haar slijpen, een heilige taak waar zij een punthoofd van kreeg.
Later pas begreep je dat tekeningen zijn als fotonegatieven, ze moeten nog worden afgedrukt in de geest. De potloodgodin tekent puur licht.