Mijn vriend vindt het een beetje eng.
Telefoneren associeert hij met telepathie, het horen van stemmen, anonieme geesten, hallucinaties.
Ik kan dat wel met hem meevoelen.
Hoe weet je of die iemand aan de andere kant echt die iemand is voor wie hij zich uitgeeft?
Hij vindt het maar occulte praktijken, gedachten overbrengen middels een apparaat.
Als ik hem zeg dat ik zomaar aan hem dacht vlak voordat hij mij belde, vindt hij dat heel normaal.
Dat heeft hij zelf ook vaak met zijn hond, die plotseling alert voor de deur gaat zitten vlak voor zijn vriendin onaangekondigd langskomt.

Na veel lijdzaam verzet hebben we hem zacht gemaakt om toch een mobiel te nemen.
Voor noodgevallen en real life afspraken.
Hij zwichtte.
Het was een opluchting toen ik hem vertelde dat hij dankzij nummerherkenning steeds kon kiezen om op te nemen of niet.
Mijn vriend werd gek van de geestverschijning van callcenters, het moeten aanhoren van stemmen met hallucinerende aanbiedingen die je als weldenkend consument niet kon weigeren.

De enige reden dat hij mij belt is niet om mij te spreken, maar om mij weer in levende lijve te zien.
De vertraging op de mobiele lijn verstoort de vloeiendheid van het gesprek.
Mijn tweede zin luidt dan ook steevast:
‘Laten we maar gauw een afspraak maken om elkaar te zien.’
‘Wanneer kun jij?’
‘Nu!’
‘Waar?’
‘Hier?’
‘Goed, ik kom eraan.’
‘Leuk, de hond kwispelt al!’

Mijn vriend noemt zijn hond ‘mijn ziel op pootjes’.