Titanen


Schoften waren we, maar nette schoften.
Keurige schoften met goede bedoelingen. Wij hielpen de wereld vooruit zonder te weten wat er nodig was. Dankzij ons bleef de aarde draaiende om haar vermolmde as. Enige dankbaarheid van die zijde zou toch wel eens op haar plaats zijn. Eerst wachtten we nog geduldig, maar nee hoor…ho maar!
Ons kostbare geduld raakte op, als een afkalvend oevertje van een vervuilde rivier.
Toen zei N. de grootste schoft, dat het nu wel welletjes was geweest…dat als we niet beloond zouden worden voor onze tomeloze inzet dat we dan wel even langs zouden komen om het te halen. Allen hadden geestdriftig ingestemd, dronken van verontwaardiging.
Wat was dat toch lekker spul om je aan te bezatten, verontwaardiging. En wie het niet met ons eens was die was pas onbeschoft. Wie dachten we wel dat we waren?
We wisten het niet, net als Nescio.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *