Sommige metaforen varen.
Ooit werden er schepen gebouwd en ‘Dankbaarheid’ genoemd,
waarschijnlijk uit dankbaarheid…aan wat dan ook.
Dankbaar voor…wat al niet?
Dankbaar voor welvaart?
Dankbaarheid als een drijvende kracht,
ze sleepte de mens eeuwen voort en er doorheen.

Werd de mens een verwende ondankbare hond,
die alle dankbaarheid liet varen…
die meende recht te hebben op…
die dacht het wel alleen te kunnen, zonder baas?

Nu het water tot aan de lippen komt is er het
ruimtevaartplan als vluchtroute bedacht,
een noodsprong in het duister, gepresenteerd als visie.

Het zinkend schip verlaten voor een luchtkasteel.
Waarom ook nog eens een buitenaardse hel stichten?

Kunnen we het schip Dankbaarheid opkalefateren,
en weer zeewaardig maken als drijvende kracht?
Laat dankbaarheid ons beter vroeg dan laat de baas zijn.
De aarde is onvervangbaar, ons enige leefbare ruimteschip,
vol gevaar voor eigen leven.