Nat

Één pot nat waren we…
hangend aan de tafelrand.
In ieder werd een hele wereld
menigvuldig en weerspiegeld.

Ons leven leek er vanaf te hangen,
levend op de rand van het bestaan.
Maar wat er ook zou…vallen..spatten of verdampen, nooit waren we iets anders
dan één pot natheid.

Al dacht je eigenzinnig te verstarren tot ijskristal of pegel…je bleef wat je bleef. Je bleef van vocht,
hoe je ook vocht voor of tegen wat dan ook, je bleef veranderend van vorm eeuwig hetzelfde.

Soms was je de damp van een beslagen raam waar een kindervinger een zonnetje op tekent…

One thought on “Nat

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *