Als onze fysieke ogen ons als kijker al zo voor de gek kunnen houden, dan kunnen we verwachten dat het geestesoog helemaal de zaak oplicht.
Anorexia toont aan dat mensen die graatmager zijn zichzelf nog steeds als moddervet zien.
Ze menen werkelijk oprecht te zien dat ze te dik zijn.
Eerst zien, dan geloven helpt hier niet.
Het lijkt een onwankelbaar geloof.
God mag weten in wie ze geloven en wat deze god hun beloofd heeft.

Als zoiets fysieks al niet reëel wordt waargenomen, hoe betrouwbaar zijn dan onze denkbeeldige waarnemingen van denkbeeldige zaken door het geestesoog (denk aan overtuigingen, herinneringen, zelfbeelden, identiteit etc.)
De overtuiging lijkt de waarneming te vormen, in plaats van andersom.
Dat kan tot een probleem leiden, zoals bij anorexia.
Maar ook tot een oplossing.
Het is makkelijker te leven met een positief zelfbeeld dan met een negatief.
Wat niet wegneemt dat beide beelden niet kloppen, de beleving is alleen anders.
Overtuiging kan dus naar believen als scheppend vermogen worden ingezet.

Als je deze ingrepen echter doorziet, dan weet je dat het in feite niets anders is dan het verschuiven van meubilair in de bovenkamer.
We hebben allemaal een bovenkamer.
De herschikking is iets anders, maar de inboedel blijft hetzelfde.
Hoe kun je vertrouwen op je waarneming en die waarneming weer als uitgangspunt nemen?

Het geestesoog is getuige van alle overtuigingen.
Maar het geestesoog is zelf geen overtuiging.
Het is getuige van alles wat je maar kunt waarnemen en denken: de wereld dus.
Dit is het onderscheidingsvermogen dat je kunt beoefenen binnen elke waarneming.

In feite is deze innerlijke getuige datgene wat alle waarnemingen levend maakt.
Zo kunnen zelfs de meest dode herinneringen opeens herleven, hier en nu.
Je bent zojuist moeiteloos getuige geweest van deze inhoud.
Of de inhoud moddervet of graatmager lijkt, doet er nu niets meer toe.