Visgronden

Mijn oom Gunnar had het flegmatische voorkomen van een stokvis, graatmager. Zijn kop was gelooid door de wind van de Skandinavische visgronden. Je zag hem niet ademen, alsof hij kiewen achter zijn oren had. Stond alom bekend om zijn, na dagenlang zwijgen, droge opmerkingsgave,
Tante Geer uit Alblasserdam viel op de tanige Noor, maar kon uiteindelijk niet aarden
in het Noorse vissersplaatsje, dat vooral uit wachtende vrouwen bestond, ze trok terug naar haar geboortegrond.
Gunnar stond in aanzien omdat hij ‘die mooie Hollandse’ tante aan de haak had geslagen.

Op trektocht naar het hoge noorden vond oom zijn bestemming in de maag van een orka
die hem voor een zeehond aanzag. Gunnar Sigmundsson was de ijsschots opgestapt om ijsboringen te verrichten voor een bevriende klimaatonderzoeker in Narvik.
De orka zag hem vooroverliggend op de schots en duwde van onder af de schots scheef.
De bemanning van de vistrailer stond vastgeklampt aan de railing te staren hoe hun levende legende in de grijnzende vissenbek gleed.
Ze waren met meer, samenwerkende jagers, gooiden het lichaam nog een paar keer
boven het water uit, om het te vieren. De euforie van de dieren was beschamend aanstekelijk.
De vissers keken machteloos toe hoe een beschermde diersoort hun legende in visvoer veranderde.
We weten nog steeds niet of tante dit ooit ter ore is gekomen, niemand durfde het te vragen.

One thought on “Visgronden

  1. Hilarisch…. Een juweeltje. “hoe hun levende legende in de grijnzende vissenbek gleed.” een schitterende zin. Helaas zijn de verhalen van Gunnar voor hem en ons hiermee geëindigd.

Laat een antwoord achter aan Philipp Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *