Elke dag begin ik met het schrijven van een ‘vraal’ (kort verhaal)
Ofschoon het geen enkel doel dient geeft het schrijven een schier eindeloos plezier.
Ik weet vooraf namelijk niet wat het zal gaan worden. Weet ik veel, ik ben ook maar een lezer. Na het publiceren loop ik achterwaarts 4 rondjes om de keukentafel,
(als niemand naar mij kijkt ben ik knettergek) wrijf 7 keer in mijn handen alvorens ik mij aan het ontbijt vervoeg.
Mijn lieve vrouw heeft dan al drie glazen koel water voor mij op een rijtje gezet die ik geconcentreerd achter elkaar opdrink.
Mijn ervaring leert mij dat de dag dan perfect verloopt. Mijn vrouw doet niet aan rituelen, ze is de harmonie zelve.
Sommige mensen beweren dat de dag ook goed verloopt zonder drie glazen water, maar waarom zou ik het risico nemen? Ze smaken me goed. Ik heb er geen last van, integendeel. Mijn bevriende psychiater noemt mijn gedragingen zingevende rituelen.
Voor ik het huis verlaat zuig ik even aan de deurknop en blaas ik in het slot. Op straat loop ik louter over de oneven tegels. Ik vroeg mijn psychiater laatst naar het
onderscheid tussen neurose en ritueel.
Hij zei: “Zolang je er met volle teugen van geniet is het een ritueel, zoniet dan is het een neurose.” “Dus niet meer kunnen genieten schept het probleem?”
“Hoe ga je ermee om, daar gaat het om, de neuroot onderhoudt een persoonlijke relatie met zijn probleem en versterkt het probleem, wie het probleem uit handen geeft aan het ritueel neemt het niet persoonlijk en kan ervan genieten !” doceert hij stellig. “Ben je er dan vanaf?”,vraag ik nog.
“Welnee, dat hoeft toch ook niet, je danst er immers mee, een rituele dans”

Wat is taal anders dan een rituele dans?