Op de laatste dag van mijn reis wilde ik Wombazi bedanken voor zijn flegmatieke inzet als gids.
‘Beste Wom, hoe kan ik je het beste danken voor deze rondleiding, ik zal je er graag voor betalen’.
Wombazi keek verrast en zei:
‘Nergens voor nodig hoor, het is een genoegen om ons land te delen…met wie dan ook’.
‘Maar laat me dan tenminste je onkosten vergoeden?’, drong ik aan.
‘Onkosten?’
‘Ja, wat is jullie munteenheid…waar betalen jullie mee?’.

‘Wij uiten ons genoegen in Ombara’, zei mijn gids.
‘Bedoel je in schaduwen, zoals de god Ombara?’
‘Natuurlijk, God als betaalmiddel, Ombara maakt alles geldig!’, riep Wombazi opgetogen.
‘Maar hoe weet je dan of het wel echte Ombara is’.
‘Dat controleer je door de schaduw tegen het licht te houden…
als de schaduw daarin verdwijnt dan is het harde valuta!’ , zei Wombazi streng.
‘Hoe werkt jullie economie dan?’.
‘We hebben een schaduwboekhouding, ’s nachts wordt alles verrekend!’, verklaarde Wom luchtig.
‘Zwart geld?’ , vroeg ik fluisterend.

Wombazi keek nu heel vreemd uit zijn drie ogen en begon onbedaarlijk te hinniken,
het was zo aanstekelijk dat wij ons tot tranen toe slap lachten.
‘Malle mensachtige toch…’ , begon Wombazi, ‘iedereen die zijn schaduw meeneemt naar Biroestan is van harte welkom…Ombara is gratis en onbetaalbaar!’
‘Ik hoop je gauw weer te zien Wombazi, ik mis je nu al!’ , zei ik.
‘Weet Biroe-Bor, je bent voor altijd Biroeaan, je hoeft alleen je ogen maar te sluiten en je bent weer thuis in Petoivilmoen!’

Terug in de menswereld opende ik mijn oogleden…ik zag mijn ooit zo vertrouwde wereld nu met heel andere ogen.
Het vreemde was mij vertrouwd geworden en het bekende kwam mij nu voor als bijzonder vreemd.