Het fenomeen ‘weesouders’ heeft tot nu toe een verborgen bestaan geleid.
Die stilte mag nu wel eens worden doorbroken.
Ik heb in mijn jeugd in totaal vier paar weesouders geadopteerd.
Ze gingen zonder uitzondering verweesd door het leven, daarom besloot ik ze te adopteren. ‘Wat moet er van ze terecht komen zonder kind?’ ,zo dacht ik als vijfjarige.
Natuurlijk adopteerde ik ze niet allemaal tegelijkertijd. Ik heb nooit van grote meervoudige oudergezinnen gehouden. Om de beurt ontfermde ik mij dus over hen.
Het viel niet mee om ze te leren hoe ze mij moesten opvoeden. Wist ik veel?
Ik had nog nooit ouders gehad.
De eerste twee waren zo bang om te falen dat ze spontaan alles fout deden.
In hun nabijheid voelde ik mij uiterst capabel, in hun warme bad van fouten voelde ik mij geslaagd. Het werd echter zo erg dat ze handelingsonbekwaam raakten.
Het tweede paar was van de anti-autoritaire school, dus ik wilde ze graag een kans gunnen om mij vrij te laten. Verregaande verwaarlozing was hiervan het gevolg.
Ze werden teruggenomen door de Ouderbescherming.
Het derde stel, juist heel directief, vond ik aandoenlijk, ze hanteerden een heel strikt leefregelstelsel, volgens hun religie moesten die regels mij op het rechte pad houden, rechtstreeks de hemel in. Welke religie het was heb ik nooit kunnen achterhalen. Wel trof het mij hoe lelijk hun kerkgebouw was, wat ik als een veeg teken beschouwde.
Het vierde en laatste paar koesterden hun onvervulde ambities en zochten een zoon om die ambities waar te maken.
Ik reisde met hen van de ene naar de andere auditie. Daar probeerde ik zo goed mogelijk teleur te stellen, zodat ze van hun ambities af zouden zien, maar hun prestatiedrang was onstuitbaar. Ze incasseerden nederlaag op nederlaag. Het leek of hun ambitie steeds feller begon te branden. Steeds weer schreven ze mij voor iets anders in. Overtuigd als ze waren dat ik toch ergens een wonderkind in moest zijn.
Ik heb tap voor ze gedanst, gevoetbald, geballèt, geschaakt, getennist, geatletiekt, vals gezongen…en gedaan alsof ik acteerde…
Dat laatste ging mij helaas erg goed af, onbedoeld werd ik steeds uitgekozen voor een reclame of jeugdfilm.
Ze pronkten met mijn hoofd als het op tv of in de bioscoop te zien was in een film of commercial. Uiteindelijk werden ze uit de ouderlijke macht ontzet wegens kinderarbeid, een beetje onzinnig want op dat moment was ik reeds eenentwintig jaar.
Goddank word ik niet meer herkend op straat.
Het is dat ik als officiëel volwassene geen nieuwe pleegouders meer mocht adopteren
van de Ouderbescherming anders had ik er graag nog enkelen uit de brand geholpen.