Een van de langste dingen op aarde door de mensch gemaakt is ‘de autostrada’, toch ziet vrijwel niemand dit ding onder ogen, laat staan het gehele ding. De platgereden slang van asfalt, lang en vertakt als een rivier.
Waarnemen vraagt rustige traagheid.
Een snelweg is niet bedoeld om bij stil staan.
Of je moet het geluk hebben om pech onderweg te krijgen. Dan pas sta je noodgedwongen stil dankzij je haperende voertuig. Zo ontdek je dat de weg ook een eigen leven leidt door gewoon daar op haar plek te blijven liggen. Ze ligt daar te weerloos te verweren in weer en wind. De zon teistert haar huid van asfalt, die zwelt en slinkt door temperatuurwisselingen tot ze hier en daar barst en openscheurt. Lijdzaam ondergaat ze
de ondankbare weggebruikers die haar platrijden.
Dat is het bijzondere van het bovenstaande ‘Wegwerk’, een weggedeelte is uit de snelweg weggesneden en aan de muur van het museum tentoongesteld.
Het Wegwerk reist rond over de kunstwereld. Dit is de poëzie van de kunst. Een stukje snelweg op vakantie. Ze is zelf mobiel geworden.