Er verscheen een vacature voor de functie ‘Roepende in de woestijn’.
Ik was niet de enige gegadigde, veel sollicitanten kwamen erop af.
We moesten auditie doen. Ze wilden de best roepende
voor deze verantwoordelijke baan. Om de beurt werden we in
een lege kamer gebracht, door een luidspreker klonk dan:
‘Na de piep kunt u uw boodschap uitroepen…schroom niet om
dezelfde boodschap te herhalen…want de kans dat iemand u hoort is vrijwel nihil’

Na deze opdracht werden we allemaal samengebracht in dezelfde lege ruimte
met de opdracht om elkaar volstrekt te negeren.
Je moest immers ook goed bestand zijn tegen de schrale eenzaamheid van de woestijn
en waar ben je eenzamer dan in een menigte mensen die elkaar negeren?
Het ging om een vaste aanstelling met een zeer goede financiële genoegdoening,
overuren zouden driedubbel worden uitbetaald bij wijze van smartegeld.
De laatste test ging om het wachtvermogen. Je zat daar in een wachtkamertje waar
op een onverwacht moment ‘Er is nog één roepende voor u!’ klonk…daarna was het wachten geblazen…’er is nog één roepende voor u!’

De beste roepende werd zo geselecteerd. Wij werden helaas niet vast aangesteld.
Voor de afgewezenen was er wel een zeer goede nazorg en bijscholing.
De belofte werd gedaan dat er binnenkort weer nieuwe woestijnen zouden worden geopend. Degenen die het als hun roeping zagen hoefden dus niet te wanhopen.
De woestijn wachtte een grote toekomst.

(Opgedragen aan Rodaan Al Galidi)