zo is het om een hondje van Rembrandt te zijn
’n stripfiguurtje van een halve vierkante centimeter

bij etsen is elk krasje onherroepelijk raak of mis
de schepper schetst uit de losse hand met frivole precisie
deze hondenkop is ronduit kubistisch gestileerd
door de oude meester, zijn tijd ver vooruit

blij dat ze mee mag, op weg naar huis of samen op pad
voor elke hond is het ultieme intiem bij de baas te zijn
ze rent vooruit in een uitgelaten draf, ze is zo blij
dat weet ik, want ik onderdruk maar net mijn wilde blaf

ik weet het ook dankzij mijn eigen verdwenen staart
die kwispelt als ik staar naar hoe ik ben getekend
door de vaste hand van de oude baas
mijn schepper laat mij uit in zijn verbeelde wereld

dichterbij kun je niet komen dan opgaan in dagdromen
wachtend op je baas, je verheugend op samen lopen
dwars door alle omstandigheden en daarna
aan zijn voeten liggen bij de open haard

terwijl hij staart in het vuur