Michael Sowa

De succesvolle asielschrijver wordt geïnterviewd wegens zijn nieuwe verhalenbundel.
Zijn ontwapenende antwoorden slopen stuk voor stuk de aannames van de interviewer. De literaire mythologie. Deze exoot heeft geen enkele pretentie met zijn verhalen die volgens zijn eigen inschatting een diepgang hebben van hooguit 2 centimeter.
‘De lezer moet niets van die boek leren of meenemen, hij moet lachen, doorlezen en vooral zo blijven…boek leert niks, niks slechter, niks dat beter maakt’
‘Boeken zijn zo belangrijk niet, luisteren, wandelen, kijk naar bomen…is veel meer belangrijk’.
Hijzelf zou met zijn boeken over tien jaar vergeten zijn.
‘Maar waarom schrijf je dan?’ , vraagt de interviewer nogal onthutst.
‘Ik zuggerijf omdat ik vaak niets te doen heb, ik doe het tussendoor terwijl ik iets anders doe, nooit zeg ik dat ik aan het zuggerijven ben…ik ben civiel ingenieur…zuggerijven is zomaar’.
De interviewer raakt ontgoocheld hoe het paleis van de literatuur verwoest wordt door de zachtmoedige sloopkogel van deze asielvinder.
‘Als ik mooie zin zuggerijf is het meestal per ongeluk, toeval’
‘Ik weet vaak ook niet of ik iets van horen zeggen heb of dat ik het zelf verzonnen heb,
de verhalen pik ik af van de personages die ik bezuggerijf’.
‘Geluiden, muziek en zwemmen is belangrijker dan denken en woorden in een boek, liever was ik musicus, muziek is taal die niet vertaald hoeft te worden’
‘Leven in Nederland draait om tijd en werk, er wordt niet geleefd maar gewerkt…
school is werk, opvoeden is werk, huwelijk is hard werken, een relatie is overwerk…’
‘Zelf de Nederlandse dier, hond en kat leeft volgens strak tijdschema…het is één wonder!’

De zelfingenomen blik van de westerling om Europa als bakermat van beschaving te zien, die blik maakt van rest van de aardbewoners hoogst eigenaardige exoten.
Dat de Europeaan zelf als vervreemdende exoot wordt gezien is ondenkbaar, net zo ondenkbaar als het gegeven dat er met de komst van technologie iets fundamenteel menselijks verloren gaat. De aanname als blinddoek.