Voor de duivel is men minder bang dan voor een zwart engeltje.
De duivel is eenduidig slecht, wel zo overzichtelijk.
Het kwaad in de gedaante van een onschuldig engeltje is meerduidiger, dubieuzer.

Wonderlijk dat beelden mensen bang kunnen maken, dode stof.
Wat brengt die dode stof tot leven?
Hoe komt het dat men dingen, mensen, dieren, denkbeelden zwart maakt en in een kwaad daglicht stelt?
Is het niet simpelweg het mechanisme om het kwaad buiten zichzelf plaatsen?

Onschuld is de beste dekmantel om het kwaad veilig te verdrijven.
Geloven in de hel creëert een hel, hier en nu.
Het denkbeeldige als denkbeeldig ontmaskeren is een hemel op aarde.

Er is nog altijd een behoefte aan zwarte schapen, denkbeeldige wolven en beren op wegen die ons kwaad voor ons kunnen dragen.
Onschuldige lastdieren.