Er viel een schuchter licht
de kamer binnen,
ze scheen hier
voor het eerst
te zijn en leek
te moeten wennen
aan de ruimte,
vergeefs naar houvast
tastend over de muren

ontastbare dingen belicht
waarvan het bestaan zo ongekend…
en nu zo evident

er valt nog iets
vreemds op:

ruimte heeft geen raam,
geen deur…

de lichtbron is nooit
gevonden…

bij elke naspeuring valt ze
weg in zicht…

En plots stond…
de wereld stil.
omdat het acuut
aan Niets ontbrak

Niets was nergens
meer te vinden,
geen velden
geen wegen,
geen vergezicht…

alle afstanden
in één klap afgeschafd,
planeten verklonterd,
geheel en al verdicht…

nu drong het besef pas door
dat bestaan bestond
dankzij het onmisbare niets

niets toont zich
vormgeefster van
de tienduizend dingen
door zich nooit te vertonen


Ironisch, dat burgers die zich hullen in camouflagekleding
juist daardoor zo opvallen binnen het openbare domein.
Kennelijk worden ze graag zo gezien…
Guerrilla’s opereren liefst onzichtbaar in de jungle.
Burgerguerilla’s zou zich beter in betonkleur kunnen hullen
met een straattegelpatroon, ze zouden wegvallen in de steenjungle.
Welke bovengrondse strijd voeren ze?
Zoeken deze mislukte kameleons ergens naar erkenning?
Erkenning waarvoor? Voor het schrijnende feit dat ze
nog nooit een oorlog hebben meegemaakt?
Komt dit voort uit het armmoedige concept dat alleen
een strijder een ‘echte’ man is?
Een gewelddadig idee, helaas zeer wijdverbreid.


Sinds de mens
het roer der goden overnam
lijkt men te werken aan
‘n meerjarenplan
om met vereende krachten
een wereldwijd trauma
uit te bouwen
waar duivels verlegen
van zouden worden
vanwege ‘n duivelse planning
die keurig op schema ligt.

De mens gelooft al lang
niet meer in duivels…
en weet spiegels te vermijden.

Met zichzelf als beste vriend
heeft deze mens geen vijand
meer nodig…

We vieren onze Möbiusband:

één nul tot de nulde macht…

Ons zijn, zo eenzijdig vereend,

oneindig nul, ingekruld tot acht,

als enig wezenlijk rond getal

jubileert het zich dag en nacht.

we schijnen ‘n nogal raar geval,

betoverd door ‘n vreemde kracht…

1 verdord
wilgenblaadje
dol tollend
in de wind
aan 1 ragfijn
spinnedraadje

viert herfst
het mooist
voorbije voorjaar
in verheuging op
‘n eerstvolgende?
deo vol lente

Als het tuig aan de richel
van het ravijn hangt, ga dan
niet op hun handen staan,
maar leg een matras klaar
in het dal, voor het geval dat,
het zijn immers patiënten
die opvang behoeven.