Photo©JelleTouw2019

Je voelde je van binnen altijd vrij en neutraal ten aanzien van het B.G.C (binair geslachtelijk classificatiesysteem)
Tenminste van binnen, daar voelde je je zowel mannelijk als vrouwelijk in gelijke mate, tegelijkertijd voelde het noch mannelijk noch vrouwelijk. Je had graag als man een jurk gedragen en een bh of als vrouw graag de broek aan en een stropdas. Liefst had je natuurlijk alle geslachtelijke kenmerken gehad, waarom niet als het zou kunnen? Tegelijkertijd maakte het je niets uit, nogmaals van binnen… Buiten heerste een ander verhaal.
Van de buitenwereld moest je de keuze maken, kleur bekennen, te koop lopen, intimiteiten openbaar maken.
Van binnen was daaraan geen enkele noodzaak of behoefte. Waarom kiezen en vernauwen tot een fragment als je ook dit, ook dat, ook zus en ook zo kon zijn?
Vervolgens moest je je er naar gaan gedragen, in de kudde ‘soortgenoten’ mee hobbelen en soortgebonden gedrag vertonen. Een dom circusnummer zonder dompteur.
Rolvastheid was een vereiste anders werd je verstoten als vreemde eend of zwart schaap. Waarom kiezen tussen eend of schaap?
Over sexualiteit gaan we het hier niet eens hebben, omdat dit een intimiteit betreft die niemand iets aangaat.
Waarmee de onschatbare waarde ervan is gewaarborgd.
De vrijheid om niemand te moeten zijn wordt niet opgemerkt in het gendergesprek. Daarmee wordt ook de mogelijke vrijheid om alles te mogen zijn niet gezien.

De kunsttempel stelt zich ten toon als een kunststukje van klassieke verhoudingen, met als voornaamste bouwmateriaal ruimte, ruimte die er altijd al geweest is…
De kunst binnen de tempel zelf lijkt soms kunstmatig, af en toe heel kunstig, vaak kunstzinnig, of van ‘echte’ kunststof. Je weet in het beste geval niet wat je ziet, welke vreemdheid stelt dit nu weer voor? Een hoog raarheidsgehalte.

De meest zeldzame beleving ontstaat wanneer het begrip kunst zelf wordt overstegen, dat vergeten wordt dat er geen criteria voor bestaan, geen keurmerk. Dat geen kenmerk het enige kenmerk is van het wezenlijke.

In de brochure lees je dat kunst vaak iets anders wil zijn om ‘het gewone’ weer als nieuw te kunnen ervaren en ‘hoe het kunstwerk zich verhoudt tot de ruimte’. De echo van dit machteloos grijpen naar houvast klinkt nog lang na.

Een kunstwerk verhoudt zich niet tot de ruimte, het verzuipt erin. Ruimte is van nature buiten proportie, elke verhouding is zoek, elk ‘ding’ hoe groot of hoe kunstig ook verdwijnt erin. Het ‘ding’ valt in het niet.
De val in het ‘Niet’ is de directe ervaring van totale ruimte.
Dit overkomt ook de bezoeker als ding. In de val valt ‘hij’ samen met ruimte. Kunst blijkt dan een mystiek ruimtevaartproject.