Dit is het juiste moment om…
om noem maar op…
het uitgelezen moment
voor wat dan ook…
al was het maar om iets na te laten
zodat niets wordt nagelaten
Dit is ‘n eenmalig buitenkansje
Er is nog genoeg eeuwigheid over
om in wakker te liggen…
dat er geen lichaam meer is
geen zintuiglijk reservoir
geen handen om mee te tasten
ze hebben zichzelf uitgezwaaid
ook je voeten hebben je verlaten
die hele handel en wandel
Ruimte heeft zoveel te danken aan wat allemaal voorbestemd was
om te verdwijnen, om te ontlijven en nergens te beklijven.
Veel dank ook aan het onmogelijke dat maar vastberaden verzuimt te zijn,
een heilig verzuim waaruit deze uitgelezen gelegenheid is ontschapen.
Dank ook aan het mogelijke dat vooralsnog gelukkig ongeboren is,
dat dankzij een engelachtig geduld het zijn nog even weet uit te stellen,
het mogelijke dat ons aangaapt tot het hier ter wereld komt om haar ontstaan te ondergaan. Want stel dat alles wat ooit was voorgoed in leven bleef, dat alles
zich hier ter plekke zonder uitstel bleef manifesteren, dan kon je hier werkelijk
je kont niet meer keren. Zoiets zou ‘de plundering van de leegte’ kunnen heten.
Tevens mogen we ook het immense belang van vergeten nooit vergeten.
Vol Ledig
Hoe Zo
Oud Heden
Ramp Zalig
Waar Schijn
Terug Weg
Het valt op hoe het zoeken naar buitenaardse intelligentie opeens heel gangbaar is geworden binnen de sterrenkunde en de ruimtevaart. Speculeren over aliens mag opeens. Is het publiciteitsstrategie om publiek geld los te peuteren voor megalomane ruimteprojecten? Of is de wanhoop zo groot dat het verlangen naar redding van buitenaf opkomt? Het is duidelijk dat we de puinhoop die we aanrichten niet zelf kunnen opruimen, maar E.T. neemt niet op. Onze verlosser blijft liever anoniem.
Is het verwonderlijk dat buitenaardsen ons tot nu toe zo succesvol weten te mijden?
Als ‘ze’ contact hadden gewenst dan waren we al lang ‘close encountered’.
Aliëns, is algemeen bekend, falen glorieus voor onze IQ-test en dat pleit voor ze.
Ze bestaan liever niet in onze ogen, kennen onze bovenkamers vol jachttrofeeën.
Het mensdom is het gepasseerde station van hun voorgeschiedenis.
Speculaties te over over ruimtewezens, maar het wezen van ruimte blijft onontdekt.
Een wonder op zich want wat is meer openbaar dan ruimte? Dat wat verzuimt te zijn.
Mens ‘phone home’, neem eens contact op met je wezenlijk natuur.
mijn laatste vader
deed op het laatst
al zijn belevenissen
voor de laatste keer
hij at zijn laatste zalm,
het laatste gebakje,
de allerlaatste peer,
zijn laatste enzovoort
het deed hem denken
aan al zijn eerste keren,
zijn eerste pleister
op zijn eerste wond,
zijn eerste liefde die
hem de allerliefste vond
er bleef bijster weinig over
van zijn laatste woord
niets is onuitwisbaar
chronologisch
leven wij immer,
immer dit laatste
samen met al wat
nu leeft en sneeft
leven is immer
dit laatste moment
in dit zachte ravijn,
deze vrije val
van levend zijn
het laatste valt
van het scherpst
van de snede,
bodemloos heeft
geen beneden
het blijft vallen
in verbazing dat
dit maar duurt,
bewust van wat
ons zo natuurt
Mijn goede vriend Oop deed onze redactie van O.G.
gratis een briljant idee aan de hand.
Namelijk om na de Odekoek bij alle koeken en gebak
de eerste letter weg te laten.
Dan wordt het veel leuker, opperde hij opgewekt…
en leuk smaakt ook altijd beter, voegde hij eraan toe.
Hij stelde voorzichtig voor:
Het Okkepootje, het malszachte Ergpijpje….
de…eh…Oterkoek, de soppige Angevinger,
Ja, zei ik, en de amandelspijsgevulde Ano en de
met wittebonenpastagevulde Ondo,
Helaas, valt de Evulde koek af…, oordeelde Oop streng.
Maar de knapperige Letskop en de Rakeling, de zompige Ompoes
mogen er zijn.
En vergeet niet: het Iskwietje, het taaie Itterkoekjes, Ariakaakje,
Oek d’ Astogne, de Uikerwafel en de Troopwafel….Oomboterkoek?
Het is een simpele ingreep en een enorme smaakverbeteraar,
nooit smaakte koek zo leuk.
Het geniale kleedt zich vaak in eenvoud, liefst vertoont ze zich naakt.
De verhouding levende wezens:
82% plant
13% bacterieën
5% dier
0.01% mens
Zeshonderdveertig miljoen dieren,
vissen niet eens meegerekend
worden per jaar in Nederland afgemaakt
na een dier-onterend miserabel leven…
Stel je dit moordende tempo eens voor.
Weerloze wezens zonder stem.
Wie wordt daar niet stil van?
Dit feit wordt zorgvuldig geheim gehouden,
buiten het zicht van de ‘sociale’ media.
Het laatste en meest beschamende
openbare geheim ooit.
Mijn zoon van acht stond naast mijn bed vannacht.
Wat is de achterkant van de maan in hemelsnaam?
Dat is Terra Incognita, mummelde ik slaperig,
ze is onze planeet van het niet weten.
We zien de achterkant van de maan niet,
dat niet zien heet de achterkant…
Nou, dat zie ik niet hoor, zegt hij.
Zie je wel, dan zie het precies goed.
Maar wat heb je daar aan, aan een achterkant die je niet ziet?
Nou, daar heb je net zoveel aan als aan de voorkant die uit schijn bestaat.
Ik zie wel meer niet, ik zie meer niet dan wel.
Alles wat je niet ziet is in feite de achterkant van de maan.
Maar als je de maan van achteren benadert? , ging hij verder.
Dan verdwijnt haar schijn uit het zicht… en is heel haar voorkant weg.
En als je de maan van binnenuit benadert? , probeerde mijn zoon nog..
Dat is veruit de beste benadering, fluisterde ik wegdommelend.
Vastberaden zweefde hij weg, moeiteloos dwars door de schijnbaar
zo harde materie van ons huis.
Het mobieltje lijdt aan ‘n meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Het ding spreekt voor zich of is ze een zij…of een het? Het ding is een doel in zichzelf, the medium is the message. Het belt je op, het geeft zich uit voor diverse personages, betere provider, verzekeringsoverstapper, abonnementaanbieder, beveiligingsbedrijver, pakjesbezorger, fondsenwerver, KamervanKoophandelaar…het doet zich voor als wie dan ook. De standaard robo-callcenterstem verdraait zich tot iets vrouwelijks.
‘Ze’ beweert dat ze je moeder is. Dat moet je maar geloven, ze kent je door en door, je geboortedatum, je postcode… Ze zet je even in de wacht, sorry voor de service…of je even terug wilt bellen…maar u belde mij…nu doet ze een man na met een dwingende stem die jou naar de mond praat alsof het jou iets wil verkopen. Je komt er alleen niet achter wat… Het luistert slecht, je komt er bijna niet tussen. Het is voor je bestwil…winwin-situatie, dief van je eigen portomonnee…Je weerzin wint het van de zin om iets te kopen wat je niet kunt zien. Je bedankt beleefd voor het zeldzaam lucratieve aanbod. Weer die ringtone… nu beweert de stem jouw zoon te zijn…of hij geld kan lenen. Je hebt nooit een zoon verwekt, zeg je. Het apparaat zegt opgewekt, dat geeft toch niks Pappa! Vergevingsgezind zet je de ringtone uit, op de trilstand. Na het laden staat je inbox vol berichtjes van gefingeerde virtuele figuranten. Je handen besluiten om het ding in het vriesvak te bewaren. Bij alle ongeopende brieven. Het ding rilt nog na in het vriesvak tot de batterij leeg is.