Wij hebben een feitenkennis in onze kennissenkring, aardige man hoor daar niet van, maar hij bouwt zich een huis van feitjes of is het beter een bunker te noemen.
Een imposant gebouw moet ik toegeven, met een zeer riante bovenkamer…paleisachtige proporties.
Er ontbreekt alleen iets…
Er zit namelijk geen enkel raam in.
De feitenkennis leeft daar bij kunstlicht binnen zijn feitenmagazijn.
Hij beweert dat de muren van onomstotelijke feiten hem diep inzicht geven. Uitzicht heeft hij sowieso niet nodig, dat leidt maar af.

Ik opper soms dat die feiten hem verblinden, maar daar heeft meneer geen boodschap aan…ik neem een loopje met de feiten, zo verwijt hij mij.
Vraag de feitenkennis niet om je band te plakken, dat is maar banale praktijk in zijn ogen.
Wel weet hij alles van statistieken en hoeveel procent kans je hebt op een lekke band, op welk uur, op welke route, op welke dag. Hij meent zelfs dat je om een lekke band vraagt als je op zo’n fiets rondrijdt…dat had je volgens hem kunnen weten als je je tenminste op de feiten baseert.

Ik legde dit gegeven voor aan onze
mensenkennis, die schuin achter ons woont. Volgens haar is de feitenkennis een doorgewinterde rationalist die zich angstvallig vasthoudt aan de tastbare materie. Zo één voor wie visie een olifant is die het uitzicht bekemmert. Een houding die garant staat voor een percentagegewijs leven.

‘Een woestijn…maar dan één zonder zand en zonder bodem’, F Wildesheim.

Zo bezien lijkt het heelal slechts een achtergebleven gebied in vergelijking met de overrompelende soortenrijkdom die er op onze overbevolkte aardbol heerst.
‘Onze’ blauwe planeet lijkt een oase in een woestijn van ruimte waar niets wil groeien, behalve menselijke verbazing over het feit dat er ‘buitengaats’ niets groeit.
Het klimaat is daar buiten gewoon dodelijk.
Er woont ‘Melkwegtechnisch’ buiten de dampkring geen ene hond of enig ander wezen met of zonder ziel onder de arm, zelfs geen plant is er te vinden op de ontbrekende vensterbank van het heelal.
Wel is er overweldigend veel speelruimte tussen de hier en daar onbewoonbaar verklaarde planeten. Helaas zijn er alleen geen spelers te vinden die er naar hartelust kunnen spelen in die tuin van ruimte. Of je moet het heelal opvatten als een spel zonder spelers…als megalomane biljartzaal waar de ‘ballen’ elkaar nooit mogen raken.
Dan is het een ondoorgrondelijk spel waarin de planeten elkaar in balans moeten houden. Balans lijkt de enige prijs die er te winnen valt. Voor wie?
Voor iedereen die belang heeft bij deze uiterst verfijnde balans.
Leven is echt een buitenkansje, een winnend lot voor iedereen.
Pas dan kun je er over meepraten en het navertellen.

De onbereikbare bestemming stond op het perron van het Mentaal Spoorwegstation te wachten. Een gevoel van vergeefsheid maakte zich meester van hem…zijn gezicht leek al te zijn vertrokken…
De trein van gedachten kwam maar niet opdagen op dagen als deze.
Met enige regelmaat galmde er een koude elektronische stem door de stationshal:
“Het Openbaar Denkspoorstelsel vraagt alle aanwezige reisgenoten om enig geduld…er is met enige regelmaat al enige tijd vertraging op het spoor wegens werkzaam heden…” De stationsspeaker knetterde akelig na de mededeling alsof er kortsluiting in het systeem was.
De bestemming vroeg zich af wat werkzaam heden was…was het heden niet permanent werkzaam?
De bestemming verlangde zo naar een arriveren…daar had hij zulke mooie verhalen over gehoord: Het feestelijke gewoel en rumoer van lichamen op het perron, het feest der herkenning, de omhelzingen, het warme welkom op het eenzame perron dat daarna altijd weer zo gedenkwaardig verlaten werd. Zo mijmerde de onbereikbare bestemming dromerig voor zich uit over dat legendarische arriveren. Een soort weemoed naar een toekomst.
Maar de verwachte aankomst bleef uit.
Toen hij zich ten einde raad bij de stationschef van het Mentaal Station ging beklagen over die gedachtentrein die maar nooit kwam begon de denkspoorbeambte hartelijk lachend op hem in te praten:
“Maar beste man, vraagt u zich dan nooit af of u als bestemming überhaupt wel op reis moet? Kent u uw ware aard dan niet? Hebben die reisburo’s u wijsgemaakt dat u geestelijk moet sporen?…u zou toch moeten weten dat bestemmingen in wezen altijd op hun plaats blijven… onbereikbaar of niet…blijven is blijven, waar u zich ook bevindt!”

De bestemming wist niet meer waar hij het zoeken moest…viel stil in het onbereikbare en bleef waar hij steeds was geweest, het perron.
Spoorloos.