Staatsloterij


“Wereldwijd zijn de feestelijke herverkiezingen
van sterkste legerleiders weer tot een uiterst succes geregisseerd.
De enig mogelijke kandidaten zijn met vlag en wimpel
opnieuw herverkozen voor rekbare ambtstermijnen.
Elke dwarsliggende gezonde verstandskies was al preventief
getrokken net als de meest voorspelbare conclusie.
Tijdens dit feest van democratie is men vrij van keuze.
Geboren winnaars hebben historisch gezien natuurlijk altijd
terecht gewonnen, zoals dat al alleen aan de beste winnaars
gegeven is.
Om een geboren winnaar te worden moet je immers wel eerst
even alle loten van de Staatsloterij opkopen of achter
gesloten deuren zelf de juiste trekking te doen, onder goede beveiliging…
Zo makkelijk is dat allemaal niet.
Daarom verdienen winnaars het ook om tegelijkertijd
de rijksten te zijn, op grond van persoonlijke verdiensten..”

Aldus onze correspondent Franz K. vanuit Absurdistan.

Hout van bomen

Geef het niet opgeven op!
Hout moet, hout moet.

Plant dus bomen veel en
zaag van dik hout moet.

Zie door de bomen het bos
want hout moet, hout moet

Dwarsboom & stook mensen op
om hout te verbosbouwen.

Bomen van kerels vangen wind,
ze houten moet, niets hout ze tegen,

zetten bomen op over bosbouw
bomen houten van mensenmoet.

Geef het nooit dus op voor immer
hout toch op, hout toch op en hout!

hout van bomen, hout van bomen!

Werkspier



Ik werkt zo hard,
niet normaal gewoon.

Ik werkt onafgebroken
op de slappe lachspieren
om aan te sterken.

Ik is zo serieus & toegewijd
aan lachwekkend zijn.

Als eerlijk verdiend loon
voor ongedane arbeid
lacht ik zich uitbundig uit,

met als rijke bijvangst
deze euforische buikpijn,
tot tranen toe bewogen
niemand in ‘t bijzonder te zijn.

Wie lacht er om wie of wat?
Een vraag die lijkt op water
dat zichzelf kletsnat onder spat
als geschater in geschater.

Vele inwisselbare ikken
werken samen
op onze lachspieren
om het afwezig zijn te vieren
in het slaan van elke flater.

Rampkoers


Schuilend onder de ‘veilige’ paraplu
van de immer positieve ontkenning
spelen politici nog gezellig ‘n potje
jeu de boules…met handgranaten.

Wie ze wijst op hun levensgevaarlijk
speelgoed krijgt laconiek te horen
‘Welnee mensen, zolang de pin er
nog in zit loopt niemand enig risico…’

Zo’n politiek klimaat heeft geen
vijanden meer nodig, elke rampkoers
biedt kansen voor durfinvesteerders
in de wapen/wederopbouwindustrie.

Bekijk ‘t vooral niet van ‘n positieve kant
dat doen politici onder hun paraplu al.

Poëmobiel

Bestaan fladdert gewoon
te vederlicht
voor woorden…

‘n idee flitst op
binnen het geestig domein
het lijkt waarempel
‘n rijdend gedicht

(snel noteren…
voordat de ruitenwisser
het wegvaagt
met een ander idee…)

even sleutelen
aan dit mobiel gedicht
letterlijk voertuig van taal,
met uitroepteken als uitlaat!

rij maar even mee,
voor’n alfabetisch ommetje….

spring maar achterin
deze cabriolet,
het dak is eraf.
de motor,
nog nooit gebruikt,
loopt als een zonnetje
je hoort hem niet
snorren niet ronken.

Alle remmen los
wat rijdt ‘t lekker rond
in dit idee
op die telkens opnieuw
uitgevonden wielen
door de verbeeldingswereld
van geest…
waar je alles kunt vinden
wat je al vond of wat
nog nooit bestond
alle namen en vormen.

Zeg meeleeslifter blijf je wel
met je tengels
van die Claxon af
‘t is geen speelgoed
maar woord & spel.

Daar gaan we plankgas,
de weg mag je
er zelf bij verzinnen
rij maar raak
zonder bij te tanken
niet gehinderd door
actieradius
zo de hemel in
dwars door de wolkenbossen
eerste afslag richting Melkweg
want….het is vrij
parkeren op de maan.

Wie heeft trouwens
de ruitenwisser
aangezet?
Het stortregent hier
namelijke ideeën…

Mug Donderwolk


Mug donderwolk bezat
hersenen als een verlaten wespennest
en leek vanwege die kwaliteit
bij uitstek geschikt
als woestijnroepende sjamaan.

Mug Donderwolk medicijnman
van de Verenigde Boomstam
stond garant voor de sapstroom
ver boven de boomgrens
waar geen wens zich waagde.
Mug Donderwolk wist
al meemurmelend & trommelsgewijs
riviertjes te verleiden
om naakbare bergen op te stromen
en halverwege droomopwaarts
zich tot beekjes te vertakken…
steeds fijner te veraderen
als een nervenweefsel
en topoverschrijdend
te ontbinden in ‘n regenzwerm
van eenlingige druppels om al daar
de ijlste lucht te benatten.
Daar liep Mug Donderwolk
met zijn veertooi wartalig te rampstampen
in het dal dat rondom nogal
in het niet viel bij het hoge Drooggebergte.
Met zijn wonderdolk bevocht Mug
de meest onmogelijke denkbeeldige obstakels
die het opwaartse als onrealistisch
wensten te saboteren middels damwandgedachten.
Sluw liet Mug het eerst mondjesmaat toe
zodat er als het ware een stuwmeer ontstond
waar hij plots en teder zijn wonderdolk in prikte
als was het een luchtbel….
en wonderjawel…
’t sappig stroompje kwam op gang.
Aanhoudend zong Mug Donderwolk
alle voorouderlijke noten op zijn zang
om de droomstroom te bestendigen,
nu kon het feest van het geestige beest
een volle aanvang nemen,
het geestige geneest.

Sopraan


’Het is gedaan met die ouwe sopraan’, zei mijn vader,
toen onze kanarie in de kooi op haar rug lag te rusten.
Hij hield van vogels en sneed graag oud brood fijn
tot hapklare stukjes.
Oude harde kaaskorsten weekte hij in warm water om
zacht te maken en er dan minidobbelsteentjes van te snijden.
Voer voor zijn medereizigers.
Voor zijn plezier sneed hij soms miniatuurvogeltjes uit een stokje rondhout,
die kleurde hij met likjes plakkaatverf.
Je begreep niet hoe zijn kolenschoppen zoiets fijns konden hanteren.
Met diezelfde handen werkte hij het snaveltje
van de kanarie bij die kruislings door bleef groeien.
Hij grabbelde het gele beestje uit de kooi en
snipte met zijn metaalschaar het snaveltje op maat zodat het weer kon eten en zingen.
Mijn moeder was ook een soort van vogeltje
met nare nachtmerries.
Op een nacht begon ze hardop te klagen in haar droom:
‘Oh Adrie… ik kan niet meer fluiten…’,jammerde ze aanhoudend.
Vader knipte het nachtlampje aan en zat rechtop bij haar.
‘Oh, ik kan niet meer fluiten…!’
Probeer ‘t dan nog eens, sprak mijn vader haar bemoedigend toe.
Dan tuitte ze haar lippen, blies vergeefse zuchtjes lucht
en jammerde daarna verder:
‘Zie je wel, ik kan niet meer fluiten!’
‘Probeer het dan nog eens lieverd!
‘Pffft….pffft….zie je wel!’

Dit verhaal vertelden ze samen, hij met een olijke grijns,
zij met haar verlegen glimlach.
Mijn vader was een bemoedigende man.
Probeer maar gewoon en blijf proberen,
vooral als iets niet kan.

Versuchskaninchen


De Sapiensen waren
relatief gezien
toch nog maar een vrij
recent product,
wellicht enige eeuwen
te vroeg uit
de hoge hoed op
de biologische markt
gebracht als voorlopig
prototype…met,
zeg maar gerust nog
aardig wat kinderziektes
en hinderlijke systeemfoutjes
in de bovenkamer.

Welk weldenkend dier
zou niet zeggen:
Dit is bij de konijnen af?

Kon die fabriek niet beter
de kinderzieke exemplaren
terugnemen en inruilen
voor ‘n verbeterde versie?
Of bevinden we ons
als ‘Versuchskaninchen’
nog in een kwetsbare
ontwikkelingsfase, op zoek
naar een werkend prototype
overgeleverd aan dit wonder-
fokprogramma der evolutie.
En pas bij goed resultaat
een eventuele feestelijke
herintroductie…

Beste fabrieksmedewerker
afdeling Expeditie,
Ik ben beschikbaar,
u kunt mij thuis gratis & onder
kantooruren komen ophalen
voor grondige revisie
of integrale herbouw…
want ik kan nu wel even
eeuwig of enige tijd zonder.
Er te zijn geweest
was al ‘n beregoed wonder
boven wonder.

Nasa

Nasa heeft eindelijk geen enkel
bewijs hebben gevonden
voor Ufo-toerisme.

Vakantiebestemming Aarde
blijkt toch voor vele Aliens
een No Go Area.

Welk buitenaards wezen bezoekt
vrijwillig ‘n toxische dystopie
als je ook direct naar de Zon kunt.

Aardlingen zelf gaan hooguit
naar de maan, en proberen
daar ijskoud het massatoerisme
van de grond te krijgen,
al dus Nasa.