sneuvelde er binnen het taaldomein
op doortocht naar een gedicht,
een nietsvermoedende metafoor,
rijk, met de gouden lepel nog in de volle mond.
Ze kon haar mankgaande vergelijking
niet waarmaken.
Wat een beeldsprakig gedicht
had kunnen worden verongelukte.
Als een aangeschoten zeppelin
stortte de metafoor neer in het taalgebied,
haar waterstofvlammen zwaaiden vaarwel
als vaandels.
Of leek ze, beter gezegd niet meer
op een aangespoelde walvis
die haar laatste adem liet ontsnappen
op een episch verlaten kust liggend
tussen de doorweekte lettergrepen?
Of leek deze verloren metafoor
het meest op een boom
door vele woordenstormen ontworteld
die haar grip op de aardkorst moest opgeven?
Een gezonken scheepswrak had het
ook nog kunnen zijn, ware het niet
dat de vlag het lege laadruim niet dekte.
Of was het toch een ontspoorde trein
die onderweg wagonladingen
loze betekenissen verloor?
De vergeefse metafoor was dom
weg te veel van het goede.
En ze was nog wel zo frivool
komen aanzweven op de thermiek
van verstrooide aandacht…
Verstrooide aandacht als toverzaad
gezaaid op wiens dooie akkertje?
