De baas wordt geschaduwd door zijn hond.
Zo komt zijn schaduw aan het licht.
De hond zet zijn baas aan tot zelfreflectie.
Dat komt, de hond is van nature een en al een luisterend oor. Hij luistert onvermoeibaar naar ‘his masters voice’,
zonder oordeel te geven, zonder bevestiging, soms een relativerende knipoog.
De hond weigert tegenspraak te geven, voor een hond is mensentaal geklets in de ruimte.
Hij spreekt liever de taal van de praktijk, lichaamtaal, geurtaal, smaaktaal, gromtaal, bijttaal, staarttaal, met de interpunctie van hier en daar een schuine kop.

Na een goed gesprek met dokter hond voelt de baas zich helemaal gezien en gehoord.

Het hondenoor maakt alle vragen rethorisch, ze kaatsen onmiddellijk terug naar de afzender.
De baas wordt op zichzelf teruggeworpen, hij hoort zichzelf praten dankzij zijn hond.
Zonder deze therapeutische begeleiding zat de baas in een gesloten inrichting, in een asiel.
Hij prijst zich gelukkig dat deze hond hem wilde adopteren.

Langzamerhand draaien de rollen zich om, de baas moet gaandeweg zijn meerdere erkennen in het superieure zwijgen van zijn hond.
Willem Elsschot zei het al: ‘Zwijgen kan niet verbeterd worden’
De hond laat zijn baas uit, de baas volgt als een eenzame wolf.

Natuurlijk zijn er ook blaffende honden, maar dat zijn niet de echte honden, het zijn amateurs, zij studeren hooguit voor hond of geven zich ervoor uit.
Niet blaffen genereert de meeste autoriteit.

De poes is weer een ander geval, zij maakt de mens tot butler, portier en masseur.
Een poes heeft personeel.
Ze had ooit alle Egyptenaren in dienst, maar daarover later.

Mijn eigen hond is ook zeer gehoorzaam, ik hoef maar te zeggen:
‘En nu eet je die worst op, anders zwaait er wat’
en hij doet het zonder te dralen.

M was zonder twijfel een Begonees, geboren en getogen in de hoofdstad Maculpo.
Opgevoed tot echte man, wat betekende dat hij geacht werd zijn land en cultuur te verdedigen tegen alle vijandige buurlanden, de vrede met geweld te handhaven.
Dagelijks werd elke dode vijand gevierd en elk eigen slachtoffer diep betreurd.
Zoals elke echte Begonees was M sneuvelbereid, het voelde als een eer dat te mogen.
Zijn cultuur bestond er uit dat hij moest geloven dat hij tot het ras van de Begonezen behoorde..
Dat ras werd bij jongens bekrachtigd door het neusbot ritueel te breken, tijdens breken legde je de eed van gehoorzaamheid af.
M had daarna dagenlang bloed geroken.
Na deze pijnlijke rite was het moeilijk om je geen echte Begonees te voelen, de eed voelde als een brandende plek in zijn borst.
Een stigma om trots op te zijn, zo werd M ingeprent.

Het land Begonia was door hogerhand geschapen, speciaal voor de Begonezen, zij waren uitverkorenen, ze geloofden er heilig in.
De buurlanden werden als achterlijk gezien door de Begonezen omdat ze er anders uitzagen, een vreemde taal spraken,
die buren geloofden rotsvast in heel andere zaken.
Weer andere buren geloofden rotsvast nergens in, zonder te zien dat ook dat weer een geloof was.
Zolang iedereen achter zijn grenzen bleef leek het vrede op aarde, maar zodra grenzen overschreden werden, ontstond er meteen conflict.
Ieder conflict versterkte hun identiteit en ergens genoten ze ervan hun krachtige onoverwinnelijke identiteit te tonen door deze met geweld te verdedigen, een sterke bevestiging van bestaan.

DNA onderzoek wees uit dat er geen enkel genetisch verschil was met de bevolking uit de buurlanden.
M was eerst in shock door dat bericht, maar hij zag ook een nieuwe weg ontstaan.
De Begonezen bleven geloven dat alleen zij bijzonder waren, uitverkorenen, M merkte dat er niet over te praten viel, hij ging zich een vreemde voelen onder zijn ‘eigen volk’.
De moderne psychologie liet zien dat geloven een scheppende kracht is die je voor elk gewenste droom bewust kon inzetten.
‘Dus waarom zouden we niet in een droom geloven waar iedereen van droomt?’ dacht M.
De zeer rationeel wetenschappelijk ingestelde Begonezen bleven liever investeren in een inwisselbare identiteit dan in een gezamelijke droom.
Zonder die identiteit zouden ze niemand meer zijn.
M werd tot persona non grata verklaard en ontvluchtte zijn land.
‘Er loopt een diep ingesleten spoor van geweld, dat is de gewoonte’
M wil anoniem blijven, zijn verblijfplaats is geheim, interviews geven wil hij niet.
‘Waarom praten over wat evident is, als ook dat weer geweld oproept?’
‘Zolang de wond gevierd wordt als sierraad blijft geweld een gewoonte’
‘Identiteit is een medicijn om je te genezen van je aangeboren gezondheid, de bijwerkingen zijn erger dan de kwaal, ze zijn de kwaal’
Meer wilde M er niet over zeggen.