In komende nazomer van vorig jaar zou er in de buitentuin van cultuurtempel ‘de Nieuwe Ruïne’ een metrospectief worden georganiseerd van de niet-onwesterse filantropodoloog Wieland Bijvoet, die alom bekend staat om zijn vermaarde naam. Zeg Wieland Bijvoet en men denkt onmiddellijk aan zijn onwerkelijke oeuvre dat zich kenmerkt als non-artistiek anarchaotisme, deze afsplitsing van het irrelativisionisme hinkt op twee zoniet drie onverenigbare criteria, drie hinkt immers beter :
1) de perceptiekatalysator dient op geen enkele wijze op kunst te lijken noch op iets anders dat iets anders moet voorstellen dan het zelf materieel vertegenwoordigt.
Naam en vorm zijn dus voorbije stations binnen dit metrospectief.
2)deze neutrale ‘katalysator’ dient dusdanig echt te zijn in de zin van ondefinieerbaar, zodat de perceptieparticipant er ter plekke een gewaarzijnsjeuk aan overhoudt.
3)De participant mag niet weten dat hij/zij/het als participant wordt blootgesteld aan de katalysator. Dit om in het project een zo authentiek mogelijke belevingsperceptie te concipiëren.
Feitelijk wordt men dus publiekelijk om de buitentuin geleid zonder het besef daar ooit te zijn geweest.
Dit zou vorig jaar dus één groot feest zijn geweest ware het niet dat het beoogde publiek in grote getale nooit kwam opdagen aan de gouden poort van ‘de Nieuwe Ruïne’.
Bijvoet zelf zag dit niet als een fiasco, maar concludeerde dat zijn opzet in alle opzichten was geslaagd omdat het voorspelbare kunstmechanisme kennelijk met succes onklaar was gemaakt. Het was meer dan wat hij had durven dromen. In zijn ogen was het publiek genezen van haar culturele aandoening: Artificilia Musealis Pretentis.

De directie van de cultuurtempel moest een hovenier inschakelen om de schade aan de buitentuin te herstellen. Voorlopig geen carte blanche meer voor wie dan ook, aldus het persbericht.

Warren G. Fudgehammer, ‘The Hammer’, uitvinder van de nachtlamp was er vast van overtuigd dat hij goud in handen had. Zijn Fudge-lamp die op klaarlichte dag diepe duisternis wist te verspreiden zou de wereld gaan veroveren. De markt wilde wel, maar de man in de straat dacht daar anders over.
Het publiek is achterdochtig en behoudend. Men verwacht van een lamp gewoon dat ze licht geeft en geen schaduw, laat staan inktzwarte duisternis. Volgens Warren G. moest ‘de man in de straat’ alleen nog even wennen aan het idee dat een lamp ook diepe duisternis kon verspreiden.
De mens beoefende vele bezigheden die het daglicht niet kon verdragen…een simpele nachtlamp kon daarbij goed van pas komen, zo fantaseerde ‘the Hammer’.
Waar men ook was kon men, op klaarlichte dag dankzij de draagbare nachtlamp een dutje doen. Het zwarte licht gaf ook nog eens een behaaglijk soort warmte, zodat het voelde alsof je door een deken van warme duisternis werd omhuld.
Fudgehammer investeerde zijn vaders erfenis om de nachtlamp zelf in productie te nemen.
Maar hoe Fudgehammer de ongekende mogelijkheden van zijn lamp ook aanprees… De mensen wilden simpelweg licht, was er niet al duisternis genoeg?
Zijn beursgenoteerde onderneming ging failliet, einde verhaal?

Na tien jaar vergeefs leuren met zijn revolutionaire vinding, vond Warren G. een medestander in Fjodor Kolovski bij de faculteit voor biotechnology, die toevallig bezig was om planten zodanig genetisch te modificeren dat ze alleen nog op duisternis groeiden…planten die bladzwartkorrels genereren.
Het zou een revolutie gaan betekenen in de land en tuinbouw. Enorme investeringen werden er gedaan om deze nieuwe technologie uit te rollen.
Na jaren van pionierswerk verschenen de eerste pikzwarte groenten en fruit op de markt. Ze zagen eruit alsof ze verkoold waren.
Ondanks alle rationele argumenten en aantoonbare voordelen wilde ze niemand ze kopen.
Zelfs wanneer ze gratis werden weggegeven wilde de consument ze niet eens proeven. Wie at er nu zwarte bloemkool of een zwart appeltje?
Het hele project ging aan deze onwil ten onder.
Visionair Fudgehammer bleef berooid achter na het debacle, gedesillusioneerd dat men zijn zwarte licht niet zag zitten.
Het rotsvaste geloof in zichzelf had hem verblindt.

Ze zijn familie van de palmbomen, hals over kop hun geboortegrond ontvlucht. Per boot zijn ze hier aan land gekomen, hopend op veilige en vruchtbare aarde.
Door ontbossing raakten ze ontworteld.
In een te nauw plastic vat dienen ze nu hun asielprocedure te doorstaan. Hun leven is voor onbepaalde tijd geparkeerd.
Tot die tijd mogen ze zich niet hechten, niet wortelen in ‘onze’ grond.
Sommige inheemse bomen, die hier ook maar zijn komen aanwaaien zeggen:
‘Exoten horen hier niet thuis, een palm hoort in de woestijn thuis, daar horen ze oases te vormen met hun soortgenoten’.

Inheemsen zien door de bossen de boom niet meer:

‘Ons bos is al te vol’,zegt de Beuk, ‘de kale vlaktes die het bos omringen zijn ons cultureel erfgoed, dat moet niet worden volgeplant…als overal bos is, is er geen onderscheid meer!’

‘Niet de bomen maken het bos’, roept de Populier, ‘maar het kale cultuurlandschap er omheen, versierd met zwarte linten van asfaltwegen’.

‘Generaties van voorouderlijke inspanning hebben deze gecultiveerde kaalslag bereikt’,
aldus de Zomereik.

‘Vroeger was hier alleen natuur, oerwoud’,klaagt de Plataan

‘Deze verworven kaalslag is wel onze identiteit, die laten we ons niet afnemen’
,jammert de Berk.

‘De kaalslag is verschrikkelijk, maar het is wel onze kaalslag!’, zeurt de Grove Den.

‘Jij moet niet zeuren, jij hoort hier zelf niet eens thuis, jij hoort onder de boomgrens te wonen!’, zegt de Wilg.

‘Maar dit is toch ver beneden de boomgrens?’, verzucht de Grove Den.

De kleine spar hoort het allemaal aan en weet niets te zeggen.

Mijn lichaam begon een beetje te slobberen als een afgedragen maatpak. Er kwamen al kreukels en vouwen in, de haargrens ging wijken, wondjes genazen traag. Ik bezag mijn lijf als de uitgelubberde huidzak in de surround badkamerspiegel van het luxe hotel
Onderweg naar het vliegveld besloot ik, impulsief als ik ben, om terplekke een nieuw
lichaam aan te schaffen bij Mensmodemagazijnen. Opeens was het mij glashelder, zo kon ik toch niet in New York verschijnen en zeker niet op een congres over ‘personal branding’. Ik moest nu maar eens met mijn tijd mee gaan anno 2070.
Iets herinnerde mij dat er in de taxfree-area van de vluchthaven een filiaal was van de lichaamsketen, de onbemande taxi bracht mij.
Eerst moest ik mijn oude lijf laten taxeren op mogelijk hergebruik van organen, dat nam in de bodyscan slechts luttele seconden in beslag. Een discrete bodyshop-assistant liet mij de lichaamscollectie zien. De meesten waren al decent aangekleed.
Na lang dubben viel ik toch voor het donkergetinte lichaam, de glanzend satijnen gloed van de huid beviel mij. Of ik het meteen wilde aanpassen, vroeg de body-assistent.
‘Natuurlijk, over een uur vertrekt mijn Airtube-vlucht’ , zei ik, ‘dan kan ik er nog even in wennen!’
‘Ja, als u zich eerst even inleeft met een mega cappucinetto in de coffeecorner dan draagt het wel zo prettig’, raadde hij mij aan.
Hij vroeg mij plaats te nemen in de Transitionchamber…een soort hogedrukcapsule die mijn lichtlichaam in één flits zou overbeamen naar het nieuwe lijf.
Het was een flitsende ervaring waarvan ik nu nog de bruisende nawerking voel.
Vol statische energie arriveerde ik in het nieuwe lichaam…het voelde warm en soepel, alleen de mond sprak wel erg onwennig alsof het naar een bepaald accent stond.
De geschatte marktwaarde van het oude lichaam werd in mindering gebracht op de
aankoopsom. Verder werd ik nog attent gemaakt op de mogelijkheid van body-lease, waarbij het lichaam juridisch in bezit bleef van het bedrijf, eventueel onderhoud was dan bij de leaseprijs inbegrepen. Met onmiddellijke vervanging van het voertuig bij plotselinge calamiteiten waar ook ter wereld. Ik zag ervan af omdat men levenslang aan zo’n contract vastzit en zelfs langer dan dat.
Bij aankoop kreeg ik een ouderwets zeepje kado, om het lichaam een beetje gevoel van eigenheid te geven, maar lichtte de verkoper toe: ik moest mij wel eerst grondig in en uitleven voor ik de zeep zou gaan gebruiken. Bijkomend in de Airtube stuurde ik mijn vrouw een 3D-maquette van mijn nieuwe voorkomen, binnen tien minuten zou ik in New York zijn. Ik snoof bij aankomst stappend uit de airtube de Amerikaanse lucht diep in, alles rook nieuw met mijn verse neus. Het stonk zelfs een beetje naar nieuwigheid, zoals vroeger een nieuwe auto.