Weer


De weersbeschuldigingen van gisteren zijn vandaag weer eens niet bewezen…hetgeen veel weerzin wekt. De dagelijkse verdachtmakingen aan het adres van het weer moeten altijd eerst eens bewezen worden. Het weer is onschuldig tot het weerbericht bewezen is. Het weer gaat in beroep tegen het weerbericht, dat geen neerslag van betekenis voorspelde. Ze staat sterk in de zaak omdat het evident is dat de voorspelling er gezien de aanhoudende plensbuien er weergaloos naast zit. De goede naam van het weer moet van alle laster gezuiverd worden. Het is wachten op uitslag van het proces. De advocaat van de weerman voert het weerwoord. Zijn verweer is dat zijn cliënt voorspelde uit noodweer. De rechter trekt deze bewering sterk in twijfel en noemt het weerzinwekkend. Voorspellingen zijn voortaan verboden om het weerloze te beschermen. Advies aan de bevolking: ‘Ga zelf de straat op of kijk uit het raam, maar laat het weer daar buiten!’

Mengsel

We leven in een tijd van vermenging, het blendertijdperk. Alles permanent te koop, winteraardbei, zomerspruitjes, alles kan ieder moment genuttigd. Veertiggranenbrood, multivruchtensap, honderdsmakenyoghurt…men pleurt alles gewoon maar gezellig door elkaar, het is weer eens wat anders. Het zal niet lang duren tot de Sinterkersthaas heel het jaar op afroepbasis in zijn leger ligt om te herdenken dat er geen tradities meer bestaan…het hele jaar smaakt het naar speculaas van helaas. Hetzelfde lijkt dan ook weer eens wat anders als het kennelijk steeds verschillend moet zijn.

Borowinak

De Borowinaken, inboorlingen van het Stille Zuidzee-eilandje Borowinak hebben een speciale leefcyclus gecultiveerd, onlangs door antropologen gedocumenteerd.Het concept dood heeft voor hen een heel andere betekenis. Het vooruitgangsconcept kennen ze niet, ze leven cyclisch of in de woorden van het stamhoofd spiralenderwijs…
De Borowinak keert halverwege zijn leven terug tot de moederschoot. Hun levensjaren tellen ze niet. Ze besluiten zelf wanneer de ‘heenweg’ van hun leven klaar is en het tijd is om de ‘terugweg’ te nemen. Dat gebeurt middels labyrintische rituelen, geheime inwijdingen waar ik niet verder over wil uitwijden. Is de ceremonie klaar dan leeft de ingewijde zijn leven terug door al wat hij/zij leerde af te leren. Gedurende deze ‘terugleving’ wordt speciaal versierde kleding gedragen waardoor de medelevers weten dat de betreffende ontslagen is van alle aangeleerde plichten en begeleiding kan bieden. Hun terugreis brengen ze spelenderwijs door. Ze worden met eerbied en ontzag behandeld. Als de babytijd is aangebroken wordt de teruglever tot het begin toe liefdevol verzorgd in een rituele moederschoot van gevlochten riet. Meestal besluiten ze zelf niet meer te eten, teken dat de ‘teruggeboorte’ aanstaande is. In een grot van de ‘moederberg’ wordt de ‘ongeborene’ ondergebracht bij alle andere reisgenoten, dit alles gaat gepaard met een uitbundig feest in de geest der ongeborenen. De antropoloog die dit alles beschreven heeft is na zijn proefschrift teruggegaan naar Borowinak om zich daar te vestigen. Hij wilde liefst meteen met zijn terugleven beginnen.

Schoor

{CAPTION}

Onze dierbare schoorstenen,
zo verslaafd aan het roken

Ze moeten wel blijven walmen
om het wensvuur op te stoken.

Als surrogaatgoden scheppen ze ons
de meest overbodige, overtollige behoeften
die vergaan tot prachtige rookpluimen.

Zo mooi vergaan is droef & geestig
het onnodige verliezen is winst.
Een aandoenlijke melancholiefabriek.

Estafette

Egyptenaren vereerden dieren als belichaamde goden.
Evolutionaire voorouders. Dieren belichamen letterlijk
de fantastische verbeelding van de evolutie.
Zij schiepen ons met hun eigen vlees en bloed in een
eindeloze estafette, zonder eindstreep.
Nu zijn wij aan de beurt om het spiraalstokje
verbeterde genen door te geven of willen we winnen
en er een eind aan maken?
Terug evolueren kan natuurlijk ook…cellen inleveren….
Op naar het Pantoffeldier?

Exotica

Exotisch om een Chinese Nederlands te horen praten
op een terrasje in Lissabon met een zeer zachte Gé en
een rap rollende Rrrrrrr. Zij komt uit Roermond.
Wij komen uit Amstegdam en kunnen de eg niet zeggen.
Ze kijkt ons bevreemd aan alsof we van een andere planeet…

Souvenir


Photo: Jelle Touw © 2018

Voor velen lijkt Boeddha niet meer dan een gezellige huis & tuinkabouter
van hard plastic, beton of gips, liefst met een fonteintje uit zijn hoofd,
of fluoriserend bij nacht en ontij op de vensterbank als souvenir.
Dat Boeddha ooit een einde maakte aan alle beelden weet alleen niemand.
Niemand is een onplukbare bloem die uit modder omhoog kruipt.

Kans

Statistiek is de hele wedstrijd overtuigend in balbezit blijven
en dan in de laatste minuut een strafschop tegen krijgen
wegens spelbederf. Strak geregisseerde schijncontrole.

Kansberekening is meer zichzelf rijk-rekenen voor gevorderden.
De kans dat het noodlot jou treft is verwaarloosbaar klein.
Een op de zoveel-miljoen. Leg dat maar eens uit aan degene
die feilloos getroffen wordt. De kans dat je dat lukt is welgeteld een op nul.

De mus pikt de van tafel gevallen kruimeltjes op, als een geschenk uit de hemel.
Bij elkaar soms een heel brood per week. Zo is het mussengeluk, rijk door
bijvangst van vrij rondfladderen. Daarna samen badderen in een vers regenplasje.

Potje


In 1891 werd de strafschop ingevoerd bij het voetjeballen.
Dat stuitte op weerstand bij de spelers, het ging tegen hun natuur in.
‘Het gaat ons toch juist om het spel!, zo verdedigden ze de bedreigde Homo Ludens. Demonstratief ging de doelman naast het doel staan en de tegenpartij schopte doelgericht de bal hoog over het doel, zoals bij rugby.
Daarna speelden ze vrolijk verder, elkaar dollen met een bal.
Spel is niet doelgericht, spel gaat nergens over. In het spel is niet alles geoorloofd om het doel te bereiken, doe je dat wel dan wordt het doelloze voorbijgeschoten.
De Homo Ludens staat inmiddels als een opgezet dier in het museum, het spel staat ernaast in een glazen potje, op sterk water. Een potje voetbal.

Afrit


Een computer is ook maar een mens, haar software is door en door menselijk. De mens kan zich niet wegprogrammeren, het wegprogrammeren zelf is al te menselijk. De persoon is zelf een programma dat van ontkenningen en negaties aan elkaar hangt.
De zwakste schakel wordt dus onbedoeld zorgvuldig ingebouwd in ieder systeem.
Strategie voor verbetering is zelf het onmiskenbare probleem. Het begint namelijk met te ontkennen dat er is wat er is. Daarom zal elke poging om te veranderen het gewoontespoor dieper doen inslijten. Deze hele dynamiek is door en door mechanistisch, men maakt zichzelf tot automaat. Waarom nog robots bouwen als de mens zelf een machine wil zijn?
Er is een weg om de machine uit te zetten. Elke willekeurige afrit voldoet om stil te staan bij wat is, zonder strategie.