Pet

Wie weet nu wat poëzie is?
Velen vinden het zwaar pet
of flauwe kul met of zonder
peren, amper rijm of maat.

Je weet nooit wat je leest.
Het gaat je pet te boven.
Kun je houden van dat,
juist omdat je het niet vat?

Kun je je petje niet afnemen
omdat je er geen ene snars,
geen malle moer van grijpt?

Ach, gooi er eigenlijk ook maar
met je mooie pet naar, want
een ding moet wel gezegd:

Dat petje zit jou als gegoten.

Roerijzer

Vele mensen vragen zich al jaren af: ‘Wat heeft een helicopter te maken met een suikerklontje?’ Die vraag is zowel begrijpelijk als heel legitiem. Iedere belastingplichtige burger zal zich dat vroeg of laat afvragen. Welnu, een helicopter geeft panoramisch overzicht. Afstand maakt het geziene schijnbaar tot object. Hoe meer afstand, hoe ruimer het gebied in beeld komt. Het suikerklontje biedt een totaal andere benadering van het geheel. Ze lost erin op om het te leren kennen. Het klontje gaat helemaal op in de directe ervaring van het gebied. Alle afstand verdwijnt. Ze wordt alles door in het subjectieve te verdwijnen. De helicopter staat voor de objectieve ervaring die je hebt. Het suikerklontje staat voor de subjectieve ervaring dat je bent. Het verschil tussen hebben en zijn. Bij het hebben is er een iemand bij betrokken. In het zijn is er slechts een vage sensatie van zoetheid.
Wat wel handig is: 1) een lepeltje dat af en toe roert. 2) gooi nooit een suikerklontje in de tank van een heli.

Tip

David Attenborough laat de albatros zeilen boven de oceaan, moeiteloos zwevend zonder vleugelslag. Soms daalt ze tot vlak boven de zeespiegel en vliegt dan schuin om haar vleugeltip door het water te laten glijden als wit zwaard van een zeiljacht. Waarom? Wil de vleugel even voelen of het water al handwarm is…? Van waar dit gevederde gebaar? En aan wie gecommuniceerd? Deed ze het voor de camera? Een zeven jaar durend ethologisch-onderzoek zal uitwijzen: uit vreugde, voor de lol. Vroeg of laat gebeurt iets omdat het kan. De eerste keer is het (gelukkig) zonder betekenis. De tweede keer ziet de mens een herhaling, de derde keer denkt de mens een patroon te zien. Het is de albatros om het even. Zomaar even direct contact met de zee van mogelijk heden. Voor David doet ze alles.

Fernweh

Vogels trekken, padden trekken.
Tandartsen trekken liever
niet, ze vullen hun leven liever
met wat anders, dan haal je
er meer uit zeggen ze…tja

Conclusies trekken,
oude wonden trekken
Vissen trekken zich niets aan,
ze gaan naakt, de hele zee
past als een dikke natte jas.

Kurken trekken, flessen trekken,
wortels trekken, nomadengedrag.
En wie geen fernweh heeft die
krijgt zijn trekken gewoon thuis
voor zo ver de voorraad strekt.

Hier

Dansende bladschaduwen op de muur

wegsmeltend in het jongste licht,

dat dag schijnt te zeggen.

*

Een oud scharnier miauwt,

niemand treedt binnen,

alleen adem tocht.

*

Innig diepe verten

binnen dit allerkleinste,

deze dooier vol leven.

*

Beuken kreunen omberkleurig,

ze zuchten zich heel,

vallen ten prooi aan geluk,

dat gulzige roofdier.

*

Geen enkele verklaring

overwoekert dit geheime pad,

vleugelafdrukken in de lucht.

*

Thuisdwalend in elke bestemming,

overal verwijlt hier hier

deze immensige holte,

onverwoestbaar stil.

Resten

De sloop van het verwoeste…
Op de heuvelachtige berg van het toeristenstadje staan de schamele resten van een ruïne. De locale middenstand wil het kasteel herbouwen, als trekpleister op de ‘wond’. Dit stuit op verzet van historisch besefdragers. ‘De ruïne zou onherstelbaar beschadigd worden door herbouw’ ,aldus het ruïne-comité. Voor en tegenstanders zoeken een compromis dat beide principiële standpunten constructief zal slopen.
De ruïne is een monument voor de vergeten geschiedenis, om de herinnering aan het zwakke geheugen levend te houden. We mogen nooit vergeten dat we maar zo weinig onthouden. Het geheugen is slechts een ruïne van de alomvattende werkelijkheid.

Hoeden

Schoenen lopen wat af, plaveisel slijpt zolen,
onderwijl blijven voeten roerloos thuis, hecht omsokt.

Kleding draagt lichamen door deze omwereld,
de hemel beademt terloops de nog lege longen.

‘De dingen’ grijpen handen doortastend vast,
ze bewegen deze sereen onbewogen staat.

Zo doet het potlood een hand schrijven en
betekenisjes tekenen in de kantlijn van dit leven.

Mysterie vermomt zich hier als doodgewoon wonder,
opmerkelijk hoe onopvallend dit zich publiekelijk toont.

Het voelt zich bekeken alsof leven geschaduwd wordt
door een geheime aanwezigheid die dit zijnde leeft.

Hoeden zoeken vergeefs naar kruinen om te bedekken,
maar geheimen openbaren zich zonder hoofd, zo bloot.

Eikels

Volgens hemzelf had hij de ecologische voetafdruk van een eend. Na elke biefstuk plantte hij een boom langs de snelweg. In de achterbak lag een hele vuilniszak eikels. Na elk impulsief vakantievluchtje, een weekje Sicilië, vloog hij gewoon ijskoud twee maanden niet, principieel. Douchen deed hij al jaren niet meer. Een keer per week weken in het verwarmde reumazwembad. Reuma had hij niet, maar dat kon je ook maar beter voor zijn. Preventie. Het moeilijkst had hij het toch met vlees en vegetarische schoenen. Ze liepen nog best lekker maar waarom waren die soja-sloffen zo lelijk? Hij was vast genetisch belast gezien zijn vleesverslaving. Maar goed, aan de ander kant, naast de vluchtstrook van zijn forensen-route schoot een kilometers langgerekt eikenbos op uit de vuile grond. Daar kon iedereen stapvoets van mee genieten als je in de file stond. Vaak dagdroomde hij van een auto met een stekker die geruisloos op waaistroom reed.

Tast

Nog voor het vergeten kan worden wordt er geen kennis van genomen.
Zo werkt de magie van het eenmalige. Het eenmalige kun je niet onthouden
omdat ze onvergetelijk is voor het geestesoor. Het oor weet niet wat het hoort. Als een oud doorleefd klavier ongeboren melodieën ontlokt aan onwetende vingertoppen. Haar toetsen tasten naar vingerspitsen, nodigen uit: ‘Voel mij, speel mij, leef mij, proef dit luisterrijk’.
Zo omvangrijk, dit nog niet zijnde. Klankrijk van het ongemanifesteerde.
Het geestesoor blijft eeuwig stil in het prille begin, ontvankelijk voor wat dan ook.