Uniek


Het Zuid-Kynerisch schiereiland Buklivio werd al sinds mensenheugenis bevolkt door Wassilpaten en de Vossilgozen. De Vossilgozen vonden de Wassilpaten anders, alleen hun naam was al anders…die begon immers met een W…en ze woonden aan zee. Een echte Vossilgoos hoorde in het binnenland te leven. Een Wassilpaat die in het middelland wilde leven werd daar weggekeken. En aan zee zag je zelden een Vossilgoos. Het lastige was wel dat ze zo verdacht veel op elkaar leken, dus deden ze veel moeite om te verschillen. Vossilgozen droegen lange baarden en kaalgeschoren schedels. De gemiddelde Wassilpaat droeg lang haar in een vlecht en een kale kin. Onderling heerste er een dwingende sociale controle. Als iemand zich even niet op de juiste plaats schoor en teveel ging lijken op de tegenpartij ontstond er een soort nerveuze paniek.
De rayonkapper werd meteen ingeschakeld om de rust te herstellen. De vrouwen hadden het moeilijker omdat ze allemaal even mooi waren. Ze moesten zich achter hun mannen scharen. Zonder man verschenen ze niet in het openbaar. Zo kon het volk toch de rust en vrede bewaren op Buklivio. Er kwamen jaarlijks horden toeristen naar het schiereiland om de unieke cultuur van de Wossilgazen en de Vassilpoten te bewonderen. Ze kochten er hun souvenirs gemaakt van mensenhaar.

Werk: Ossip

Schattenschrift

Lichtontwerper Ingo Maulwurf maakte in zijn vorige leven talloze belichtingen en lichtontwerpen tot hij de lukrake en hermetische wereld van de schaduwwerking ontdekte. Lukraak omdat schaduw een onbedoelde bijwerking is en hermetisch omdat het pure natuurkunde betreft, de dwingende wetmatigheden van het licht. Ingo begon ermee om zijn eigen schaduw te fotograferen. Hij verwonderde zich erover hoe eindeloos veelvormig die zich kon tonen, één stapje opzij of één wolkje voor de zon was al bepalend voor de hele verschijningsvorm. De vluchtigheid van schaduw ontroert hem, het spel dat ze speelt met ons op de muren van onze bovenkamer.
Uit de catalogus van die Schattenschrift-ausstellung Pinakothek München:
” Jeder zufällige Schattenform ist ein Kunstwerk ohne Künstler, ein willküriges göttliches Handschrift…es sagt: Kuck mal Mama ohne handen! Niemand macht etwas, das Schattenschrift wird irgendwo entdeckt im offenbares Domain, wie gefundenes Fressen.”

Maulwurf ziet zijn overstap naar beeldende kunst als een dankbare oogsttijd, na al het licht wat hij voorheen in de wereld gezaaid heeft. “Schatten sind die Blumen des Lichts.” Het lukt hem niet het werk te signeren, al zou dat de marktprijs enorm verhogen.

Schattenseele

De ziel is als schaduw, ze licht op onder je voeten
Niet krijgen wat je dacht te wensen is het geschenk
Je dacht een ziel te krijgen maar toen kwam het licht.

Ingo Maulwurf, vertaling F. Wildesheim.

Lichtvlek


Je ziet ze wel eens tegen de onderkant van een brug of viaduct kleven
blinde vlekken van vals licht weerspiegeld op het water, kabbelend licht.
Als tegenwicht op dit verschijnsel reizen wolkvlekken als schaduwen over
de weilandschappen, zo blijft het lichtschrift leesbaar. Schijn verdampt.

Onze bron beschrijft met inktlicht de dingenwereld met fotonen die in onze obscure
bovenkamer worden ontwikkeld. Hebben wij ooit wel eens de dingen echt gezien?
Welnee, enkel weerschijn van een huid zien we en daarachter vermoeden wij iets dingachtigs. De rest is speculatief, dat weten we niet…Wat kan ons inlichten?

Licht zien of licht zijn? Stel dat dat de vraag is? Vragen kunnen ook nieuw licht werpen op de dingenwereld. Vooral als de vraag gezien wordt als een niet weten. Dan werpt het een helder licht. Neem geen genoegen met een antwoord op dit heldere licht. Elke vraag betekent feitelijk…ik weet het niet! Deze zaklamp heb altijd bij de hand.
Of beter gezegd, deze lichtbron ben je zelf. Innerlijke zon.