Niemand had het zien aankomen. Het leek in alles op het gewone, vertrouwde journaal.
De nieuwslezer, icoon van het journaal leek op een fossiele saurus, zijn bruingebronsde huid glom onder de felle studiolampen…als in een terrarium.
Tegen alle regels van discretie en objectieve afstand in las hij onaangekondigd een verklaring voor. Met dezelfde onaangedane neutrale blik en emotieloze dictie als we zo van hem gewend waren:
“Geachte landgenoten, ik heb er na jaren trouwe dienst schoon genoeg van.
Ik ben het meer dan spuugzat, dit is geen wereld meer maar een smeulende puinhoop. De ene stupiditeit verdringt de vorige idiotie van dit brandpunt van de dag, Het is elke dag waandag. Dit is geen samenleving maar een individuele burgeroorlog. Een open inrichting met zieke geneesheren…”
De anchorman nam een slokje water.

“Of het nu gewapende conflicten zijn, onnodige hongersnoden, neokoloniaal roofkapitalisme, nieuwe dictatortjes in een bananendemocratie of door de mens veroorzaakte natuurrampen, gifschandalen, uitstervende diersoorten…noem het maar op. Het is een mechanische herhaling van dezelfde zetten…
één ding is mij glashelder geworden:
“Wij zijn een ecologische ramp voor deze planeet…”

Het restje water in zijn glas goot hij weg bij de plastic studioplant.

“Maar… ik stop ermee. Ik ga deze planeet verlaten en kom pas terug als deze chaos hier een beetje terug in de natuurlijke orde is gebracht. Er is niet meer op te lezen tegen deze ellende. Dan zitten jullie voortaan maar zonder nieuws….”

Onafgebroken bleef hij strak in de camera kijken, hypnotiserend.
Er ontstond wat gestommel achter het decor en er liepen mensen achter zijn net nieuw vormgegeven presentatiedesk, tot in een flits het hele beeld op zwart ging.
De hele zender uit de lucht. Alsof er zojuist een staatsgreep was gepleegd.
Een duister terrarium.

Er werd (ding-dong) aangebeld, we hadden bij SushiKing besteld…gretig opende ik de voordeur, en stond oog in oog met een zelfmoordcommando, ik herkende hem meteen aan zijn aangegorde bomgordel. De jongen keek erg bedremmeld en tegelijk met panische urgentie.
Of hij, in gebroken Engels, even van het toilet gebruik mocht maken…hij zou ons eeuwig dankbaar zijn, eternally gratefull…het was dan wel in de baas z’n tijd…maar het kon nog lang duren voor hij nadere orders zou krijgen…hij wees op het trekkoordje dat voor zijn buik bungelde.
Een mens in hoge nood weiger je niet, ik wenkte hem monter mee naar de toiletruimte in onze gang, opende de deur. Dankbaar buigend ging hij omzichtig naar binnen om nergens tegen te stoten en draaide het wc-slot op bezet.
Het bleef lange tijd muisstil…ik wachtte op de gang luisterend naar mijn knorrende maag totdat het slot van bezet naar vrij gedraaid werd. Nogal wanhopig en bijna smekend keek hij mij aan. Het ging zo niet… impossible …hij kon het gewoon niet met die gordel om…of ik niet even het slotje op z’n rug wilde openen, daar kon hij zelf niet bij… dan kon de gordel even af.
Waar blijft de Sushi? ,dacht ik ongeduldig…ik had trek, vooral de lauwwarme Godzilla’s…maar de leveringstijd was nog niet voorbij. Ik hielp hem uit zijn bomcorset te wurmen. Man, zei ik bezorgd, dat ding zit toch ook much to tight…dat knelt toch de hele zaak af, logisch dat het niet lukt. Wild gebarend stapte hij uit de gordel het toilet weer in en sloot af. Daar stond ik plots met die hele bomgordel voor mijn voeten, het zag er trouwens goed uit…stond keurig rechtop, professioneel…mooi afgewerkt…geen losse draadjes. Binnen het toilet klonk er gedruis, gestommel en een zucht van verlichting waarna het weer langdurig stil bleef.
Ik kon de digitale keukenklok horen tikken… Onze nieuwe dingdong-deurbel ging af. De Sushibezorger met z’n onverwoestbaar oosterse glimlach liet mij de rekening zien en overhandigde mij het doorzichtige pakket rijsthapjes, lauw warm.