Toupet

In de geest
van deze huidige eindtijd
waart het harig beest weer rond

met een vacht
van jaren die gestaag onthaart
één haar per jaar

zal ooit de huidige huid
totaal kaalverklaard
het tijdloze ervaren?

wie weet maakt
iets ergens
ooit nog eens
een pruik van al
die verloren jaarharen?

een haarprothese
waar het geestige beest
als het ware
nog eens netjes mee
voor de dag kan komen?

of blijft het bij dromen
van een jaargroeimiddel
of een jaartransplantatie?

Ras

Het was een hele investering geweest,
maar het raspaard liet zich niet opzadelen.
Van het duurste raspaardenzaad opgefokt
trapte het trots en wild om zich heen,
niet te benaderen zo mooi.
Het kon formidabel springen,
maar nooit op commando.
Diverse paardenfluisteraars
werden tegen riante vergoeding
het ziekenhuis ingeschopt.
Vol angstige bewondering beklaagde de eigenaar zich erover
dat zijn oogappel alleen maar eenzaam in de wei kon staan.
Het enige wat de investering nog goed kon maken
was de verkoop van zijn superieure zaad.
Geruchten zorgden ervoor dat niemand het zaad wilde hebben.
Volgens de eigenaar allemaal gebaseerd op roddel en achterklap.

Gleuf

Die legendarische ‘open deur’ van de bovenkamer
was eerder nooit ontdekt
laat staan dat er zich een postbusgleuf in bevond

Het verwonderde zich dan ook
toen er stapels enveloppen aanspoelden
op de kust van de deurmat
terwijl de hongerige brievenbussleuf bleef gapen

Een groeiende stapel barricadeerde de open deur
waren het afscheidsbrieven van hen die geschiedenis schreven…
boodschap, liefdes of sollicitatiebrieven?
Bestaan was immers één grote vacature…

Ooit was het wachten geweest op die ene brief die nergens
bezorgd kon worden, die ultieme brief van een nooit
verwekte afzender met daarin:
de geheime formules der ongeschreven wetten…

Het bewust vergeefse verwachten schiep
evenwel onbeschrijflijke ruimten

Maar nu de golf van post de deurmat overspoelde
opende je brievenopener geen enkele envelop,
liever sneed ze moeizaam het dagelijks brood,
jouw eigen twee beren besmeerden
boterhammen met… ja met wat eigenlijk?
met de onmiddellijke ingang van nu

Ach, natuurlijk,
dat hadden de onbeschrijflijke ruimten geopenbaard,
de onmiddellijke ingang van nu…

Compleet

Volmaakte chaos is een doos
met alle puzzelstukjes,
niets meer aan doen,
compleet is compleet overbodig…
en of stapels reclamefolders gedumpt
achter de geluidswal, schimmels zullen alles verteren.

of een planetaire plaag van een zoogdier
dat totale controle wil over de natuur
met een kwekerij van laatste strohalmen.

Volmaakt is de chaos
van fabelachtige spraakverwarring,
onbevlekt verwekt door het misverstand
dat taal misverstanden kan oplossen.

Volmaakte chaos is het hervinden
van wankele balans na elke ramp,
fijnafstelling van kosmologisch evenwicht.

Volmaakte chaos is het onwaarschijnlijke genie
van een ‘onbegrepen orde’ betrapt op het moment
dat de cyclus nog onvoltooid bestemming gaat vinden

Volmaakt is de chaos van een herfstbosbodem,
bladval rot gestaag weg tot zich verheugende compost
als voorbereiding van nog vele lentes

Volmaakte chaos is die bovenal deze intrigerende melodie
van mysterie, die niemand kan meezingen of nafluiten,
onnavolgbaar…nergens klinkt ze niet

Kostgangers

Volgens mijn zeer ongelovige grootvader had ‘Onze Lieve Heer’  louter vreemde kostgangers. In de dagelijkse praktijk bleek het grondpersoneel volgens hem steeds weer een incompetente onderhoudsmonteur die op de werkvloer lapwerk leverde om Gods schepping aan de praat te houden. De natuurlijke gang van zaken wisten ze consequent te verstoren door mechanisch in te grijpen op het organische proces. Op de vraag wat voor kostganger hij zelf was heb ik hem nooit kunnen ondervragen.
Later hoorde ik dat hij God voornamelijk verweet dat hij niet bestond, wat ik heel aandoenlijk vond. Een grote tekortkoming van een niemand. Kostgeld heeft hij nooit betaald. Op zijn sterfbed schijnt hij gelukzalig te hebben gepreveld dat hij nu eindelijk echt alleen was, nu zelfs zijn eenzaamheid hem had verlaten.

Scholing

Toen ik merkte dat vissen analfabeten waren, zag ik de schone taak voor mij om het vis-zijn te verheffen. Het sluimerend talent van de vis kon zo nooit tot bloei komen als ze hun kostbare tijd bleven verlummelen met louter gezwem, dat kon nergens toe leiden. Ik begon er mee om een kleine schooltje vissen zangles te geven om hun strottenhoofd te trainen. Elke zonsopgang alle mondjes netjes boven de waterspiegel uit. Het duurde evolutionair even tot ze een strottenhoofd ontwikkelden, maar zoals bekend: functie vragen is functie krijgen. Binnen onafzienbare tijd leerde ik ze te zingen. Ze zongen alleen schrikbarend vals, bleven niet op toon. Ze hadden immers nog geen oren. Wist ik veel, was mij nooit eerder opgevallen, maar goed, ik ben ook de beroerdste niet….geef het niet gauw op en bleef ijzerenheinig gewoon functie vragen.
Na enige eonen konden de vissen elkaar horen en zongen samen een volmaakt zuivere toon. Nu konden we aan het alfabet beginnen. Niet lang daarna is de hele school verzopen. Ze waren inmiddels het zwemmen volkomen verleerd. Ik besloot het anders aan te pakken en stichtte visscholen op het droge, zodat ze niet meer in de verleiding konden komen om te verdrinken. De rest is geschiedenis.

Artosaurus

toont ‘n museum zich
niet soms vaak
of steevast als
rariteiten-terrarium
als een ‘Bizarrotheek’

die steriele glastempel
van en voor de ‘Homo Artosaurus’
dat betekenisgenererende
zoogdier
dat met kunstlicht
en klimaatcontrole
alles kunstmatig conserveert
voor nog ongeboren generaties
archeologen die botjes
van Artosaurussen met
penseeltjes opgraven

binnen het terrarium lijken dingen
opgesokkeld, ingelijst
of als hoopje zand, glas of peulvruchten
neergepleurd
best wel apart
of nogal heel bijzonder?

dan weer eens volgestort
met zaalvullend materiaal
kamerbrede nietszeggendheid
die dan opeens overweldigend
meervoudige nietszeggend blijkt
per strekkende vierkante meter

de curator zet ingezegend
door diverse kunstpausen
categoriserend
als ‘n sorteermachine
diverse dingen
tegen elkaar op & af
en noemt het
debiliserend geniaal
om welk dier dan ook
doorgezaagd op sterk water
de diepstgaande verveling
te verbeelden
ondertiteld
met een sterk verhaal
lijkt elk loos object
allerminst op overbodige
materiaalverspilling

als het label ‘Kunst’
te beperkend
is voor wat dan ook
zou het label dan niet
uitgegumd…

is bestaan op zich niet al een
‘geen idee wat ik meemaakbelevenis’