Bijster

mijn laatste vader
deed op het laatst
al zijn belevenissen
voor de laatste keer

hij at zijn laatste zalm,
het laatste gebakje,
de allerlaatste peer,
zijn laatste enzovoort

het deed hem denken
aan al zijn eerste keren,
zijn eerste pleister
op zijn eerste wond,

zijn eerste liefde die
hem de allerliefste vond
er bleef bijster weinig over
van zijn laatste woord

niets is onuitwisbaar

Val

chronologisch
leven wij immer,
immer dit laatste
samen met al wat
nu leeft en sneeft

leven is immer
dit laatste moment
in dit zachte ravijn,
deze vrije val
van levend zijn

het laatste valt
van het scherpst
van de snede,
bodemloos heeft
geen beneden

het blijft vallen
in verbazing dat
dit maar duurt,
bewust van wat
ons zo natuurt

Oop

Mijn goede vriend Oop deed onze redactie van O.G.
gratis een briljant idee aan de hand.
Namelijk om na de Odekoek bij alle koeken en gebak
de eerste letter weg te laten.
Dan wordt het veel leuker, opperde hij opgewekt…
en leuk smaakt ook altijd beter, voegde hij eraan toe.
Hij stelde voorzichtig voor:
Het Okkepootje, het malszachte Ergpijpje….
de…eh…Oterkoek, de soppige Angevinger,
Ja, zei ik, en de amandelspijsgevulde Ano en de
met wittebonenpastagevulde Ondo,
Helaas, valt de Evulde koek af…, oordeelde Oop streng.
Maar de knapperige Letskop en de Rakeling, de zompige Ompoes
mogen er zijn.
En vergeet niet: het Iskwietje, het taaie Itterkoekjes, Ariakaakje,
Oek d’ Astogne, de Uikerwafel en de Troopwafel….Oomboterkoek?
Het is een simpele ingreep en een enorme smaakverbeteraar,
nooit smaakte koek zo leuk.
Het geniale kleedt zich vaak in eenvoud, liefst vertoont ze zich naakt.

Koude cijfers

De verhouding levende wezens:

82%    plant
13%    bacterieën
5%      dier
0.01% mens

Zeshonderdveertig miljoen dieren,
vissen niet eens meegerekend
worden per jaar in Nederland afgemaakt
na een dier-onterend miserabel leven…
Stel je dit moordende tempo eens voor.
Weerloze wezens zonder stem.
Wie wordt daar niet stil van?
Dit feit wordt zorgvuldig geheim gehouden,
buiten het zicht van de ‘sociale’ media.
Het laatste en meest beschamende
openbare geheim ooit.

Achterkant

Mijn zoon van acht stond naast mijn bed vannacht.
Wat is de achterkant van de maan in hemelsnaam?

Dat is Terra Incognita, mummelde ik slaperig,
ze is onze planeet van het niet weten.

We zien de achterkant van de maan niet,
dat niet zien heet de achterkant…

Nou, dat zie ik niet hoor, zegt hij.
Zie je wel, dan zie het precies goed.

Maar wat heb je daar aan, aan een achterkant die je niet ziet?
Nou, daar heb je net zoveel aan als aan de voorkant die uit schijn bestaat.

Ik zie wel meer niet, ik zie meer niet dan wel.
Alles wat je niet ziet is in feite de achterkant van de maan.

Maar als je de maan van achteren benadert? , ging hij verder.
Dan verdwijnt haar schijn uit het zicht… en is heel haar voorkant weg.

En als je de maan van binnenuit benadert? , probeerde mijn zoon nog..
Dat is veruit de beste benadering, fluisterde ik wegdommelend.

Vastberaden zweefde hij weg, moeiteloos dwars door de schijnbaar
zo harde materie van ons huis.

Syndroom

Het mobieltje lijdt aan ‘n meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Het ding spreekt voor zich of is ze een zij…of een het? Het ding is een doel in zichzelf, the medium is the message. Het belt je op, het geeft zich uit voor diverse personages, betere provider, verzekeringsoverstapper, abonnementaanbieder, beveiligingsbedrijver, pakjesbezorger, fondsenwerver, KamervanKoophandelaar…het doet zich voor als wie dan ook. De standaard robo-callcenterstem verdraait zich tot iets vrouwelijks.
‘Ze’ beweert dat ze je moeder is. Dat moet je maar geloven, ze kent je door en door, je geboortedatum, je postcode… Ze zet je even in de wacht, sorry voor de service…of je even terug wilt bellen…maar u belde mij…nu doet ze een man na met een dwingende stem die jou naar de mond praat alsof het jou iets wil verkopen. Je komt er alleen niet achter wat… Het luistert slecht, je komt er bijna niet tussen. Het is voor je bestwil…winwin-situatie, dief van je eigen portomonnee…Je weerzin wint het van de zin om iets te kopen wat je niet kunt zien. Je bedankt beleefd voor het zeldzaam lucratieve aanbod. Weer die ringtone… nu beweert de stem jouw zoon te zijn…of hij geld kan lenen. Je hebt nooit een zoon verwekt, zeg je. Het apparaat zegt opgewekt, dat geeft toch niks Pappa! Vergevingsgezind zet je de ringtone uit, op de trilstand. Na het laden staat je inbox vol berichtjes van gefingeerde virtuele figuranten. Je handen besluiten om het ding in het vriesvak te bewaren. Bij alle ongeopende brieven. Het ding rilt nog na in het vriesvak tot de batterij leeg is.

Witte nacht

iemand vroeg:

heeft niemand ooit gezegd

dat je een grappig gezicht hebt?

nu zei iemand het, verpakt in een vraag

ik heb geen gezicht voor mijzelf

blindgeboren

dus ook geen herinnergezicht

het is immer witte nacht in mij

soms tast ik mijn wang af

op zoek naar zicht

lees mijn jeugdpuistjes in braille

vertaal het mysterie

Straattaal

Ongevraagde verklaringen van het straatmeubilair:

Het komt gewoon door schermverslaving & aandachtstekort,
keuvelt de scheefgereden lantaarnpaal met een air…

Nou, het is eerder te wijten aan achterstallig onderhoud,
verzucht de met onkruid overwoekerde vluchtheuvel

Welnee, ageert het tot gruis vernielde bushokje,
het komt omdat teveel luxe consumenten hospitaliseert

Onzin, oreert het bijna weggesleten zebrapad,
het is simpelweg ‘n inslijten van slechte gewoonten

De echte oorzaak zit natuurlijk in het voor eigen rechter
spelen, sombert het vergeefs knipperende stoplicht

Ach, jammert de overvolle prullenbak , het komt omdat
niemand zich meer leegmaakt van het overbodige

Wat zegt de straat er zelf over… de klinkers, de tegels?
De enige echte oorzaak is dat de poëzie op straat ligt

Zonder poëzie hadden we niets om op te leven , niets
om over te lopen van vervoering, vervoermiddel bij uitstek

Want, kijk wat hier ligt…deze stoeprand van keiharde lyriek,
onmondig gelaten, ‘t meest veronachtzaamde van alle straten

Capsule

Kosmisch escapisme neemt een hoge vlucht onder aanvoering    
van de befaamde visionair & vluchtdeskundige die het zinkend schip Aarde wil verlaten.
De voortvluchtige wil een melancholieraffinaderij stichten op de maan om de
planetaire plundering op kosmische schaal te kunnen voortzetten.
Een megalomaan heimweeproject dat bij voorbaat verzekerd is van succes.
Zodra de voortvluchtige mensheid de aarde heeft ingeruild
voor de levenloze maan zal er een overweldigende heimweeproductie
op gang komen die een bloeiende nostalgie-industrie zal voortbrengen:
Souvenirs van het pittoreske aardse leven staan te pronken    
op de vensterbank van de gezellige ruimtecapsule.   
Wat is maanziekte anders dan heimwee naar verloren heelheid?

Onderduik

Geboren worden is in winterslaap gaan.
Het vlezige lichaam…slechts ‘n tijdelijk
onderduikadres, een verzwaard te strak
duikerspak om aardse slaapwandelingen
mee te maken door het woud der zintuigen.
Zonder duikpak stegen we fluks hemelwaarts.
Wie zich zijn lichte wezen lucide herinnert
wordt vakkundig & fanatiek voor gek versleten.
Evident, zoals elk huis puur bestaat uit ruimte,
maar wie heeft ruimte ooit kunnen zien?