Er zijn mensen die vragen: “Zeg die zoon van acht van jou…die wordt ook niet veel ouder hè? En heeft die jongen trouwens geen naam?”
Dan verklaar ik waarom mijn zoon nooit ouder wordt dan acht. Op zijn achtste verjaardag vroeg hij zich af waarom mensen een leeftijd zouden moeten hebben.
Ik had zijn taart opgetuigd door heel veel kaarsjes in een lemniscaatvorm te plaatsen.
Ik had geen pasklaar antwoord op zijn vraag en kon geen andere reden bedenken dan dat het feitelijk slechts een voorlopige afspraak is. Hij vond mijn antwoord wel bevredigend genoeg en stelde voor dat als het dan toch alleen maar een afspraak is dat we dan net zo goed voorlopig konden afspreken om geen afspraak maken? Dat keek mij alleszins redelijk. Sindsdien herweegt hij elke afspraak en noem ik hem mijn ‘Zoon van Acht’. Het voorlopige duurt inmiddels moeiteloos voort.
De kaarsjes weigerde hij overigens uit te blazen. Hij stond erop ze te laten opbranden,
het was tenslotte zijn verjaardag.
Maand: maart 2021
Veel
Vind je het leven leuk? , vroeg ik aan mijn zoon van acht.
Ja, heel leuk, zei hij, maar ik vind het wel een beetje veel.
Wat vind je nu het leukste om te doen? , vroeg ik verder.
Nou, eigenlijk is niks doen het leukste, als alles al zo veel is.
Dus je hebt eigenlijk al genoeg aan alles?
Ja, meer dan genoeg.
Niks aan te doen.
15
Natuur leeft uitbundig anoniem.
Geen dier, geen boom, geen berg
heet Henk, Gualthèrie of Rokus.
Niet één bloem luistert
naar Tulp, Chrysant of Krokus.
De mens is echter graag beroemd
wegens bekendheid, what’s in a name?
(desnoods als de heilige Jodocus)
pleister op zijn aandachtsprobleem.
Roem lijkt zo bijster interessant,
maar leef liever onder een steen,
als schimmel in ondergronds verbond,
dan leven voor ‘n huid van buitenkant.
Geen hond zoekt fifteen minutes of fame.
De hond leeft voor de kat z’n kont.
Framing
Onze verkiezing is een voortzetting van de oorlog tegen de burger maar met ander middelen. Wij bedienen de verontwaardigde kudde van schijnbare individuen door hen hard en onomwonden te vertellen wat zij het liefst willen horen.Ons wetenschappelijk partijburo heeft bewezen dat kundig opgewekte volkswoede de stookkosten enorm drukt, dit is leidend voor ons energiebeleid. Verder willen wij in het kader van volksgezondheidheid hyperventilatie gaan bestrijden met airconditioning. En het milieu. Hoezo?… wij komen uit een heel goed milieu. Wij schromen niet om schaamteloos elk middel te heiligen zolang het maar dubieus genoeg is.
Wij herbronnen diepgaand onze partijbeginselen met borreltafelgelul.
De eerste levensbehoeften van anderen mogen van ons worden afgeschaft. Onze vrijheid bestaat eruit die van anderen in te perken.
Elk gerucht en roddel melken wij uit op het plein van de demagogie tot tastbare feiten. Wij wensen niet geframed te worden als de partij die alles en iedereen framed. Als wij al framen, dan doen wij dat puur in het landsbelang. Wij komen op voor alle trotse xenofoben die zich gediscrimineerd voelen. Feitelijk zijn wij een emancipatiebeweging die opkomt voor de rechten van de xenofoob.
Bus
Toen de nachtbus werd opgeheven
deed je even geen oog meer dicht
……. .. ………….. ……. ………………
…… .. …… …… …… ……. …….
nadat het gedicht was uitgegumd
kon niemand het meer vergeten
Stip
De leider kon het allemaal niet zo goed volgen. Hij dwaalde maar wat rond waardoor het leek alsof hij zaken aan het verkennen was. Zonder overzicht, zonder richtingsgevoel tuurde hij in elke verte, hopend op hulp…een teken…een stip aan de horizon. Zijn kudde volgers zagen dat getuur van hem aan voor een visie en gingen op hem af in steeds grote getale. De leider werd hun stip, zonder horizon. De stoet volgelingen trok een menigte meelopers aan. Ze begonnen de leider te benauwen…een menigte kan ook vertrappen. Feitelijk loopt hij weg voor zijn volgers die nog steeds denken dat hij ze ergens naar toe leidt. In wezen duwt de kudde meelopers de leider voort. Het feit dat ze steeds weer dezelfde dingen tegen komen geeft ze het bevredigende gevoel dat er een patroon in zit, wat houvast geeft en herkenning. Dat het patroon ook een spoor van vernieling is lijkt maar bijzaak.
Het onnozele schaap dat een kudde ontheemde herders hoedt?
Van die dingen
ruitenwissers zwaaien passief alles gedag
doofstomme dingen gebaren zo naïef
het klerenhangertje dat nog even
naschommelt aan de kapstok
er dagelijks wonderwel in slagen
om doodgewoon banaal te lijken
in gestolde gedachtevormen
vermomd als het oude normaal
‘n rubberlaars die tot de rand
vol water staat, past de juiste maat
halsstarrige gewoontedingen
om maar plaats in te nemen
te zwijgblijven waar ze zijn
elk precies hier vastgeplekt
‘n handzeepje dat handmatig
geleidelijk wegkwijnt in geglibber
nietswillig & nalaatzaam
nooit uit zichzelf te bewegen
handelingsonbekwaam
zelfs geen zuchtje te ademen
‘n aangebrande overwant die nog
wat nasmeult met ‘n pluimpje rook
bewonder hun trage retro-evolutie
van duurzaam & moeiteloos eroderen
sereen af te bladderen & verkleuren
zonder werkzaam leven te pensioneren
‘n scheerkwast die een spoor van haren
verliest op ‘n ongeschoren wang
schijnbaar zo hard & gewichtig
maar onderhuids zwak & lichtzinnig,
frivool als gas valt het materiemoe
vrolijk uit één tot vers ruimtekruim
Kokon met Bor van Geenon
Vandaag de bietenpuree à la Wildesheim
Schilt 3 rode bieten dun
met uw eigen dunschillert (uit de keukenla)
Snijdt uw blije rode vrienden nu in hapklare blokjes
Hakt 1 middelgrote ui fijn (niet te klein)
Kookt dit geurig samen met 1 laurierblad
en een scheutje Balsamico-azijn
blijf kokon tot de biet bijtgaar is
let op de kleur, die moet goed rood zijn
tegen het lila aan
Schilt vervolgens (of vooraf
mag ook)
de aardappels met pastinaken
half om half
Prakt dit na garing grofweg in de pan
voegt een klontje roomboter toe
met 1 nette klodder crême fraiche
en 1 volle theelepel (naar smaak)
paddenstoelenbouillon
liefst van eekhoorntjesbrood
roert hier 1 smeuïge puree van
voegt nu de biet toe aan de puree
schept het mengsel losje om en om
vooral niet prakken
Serveert dit (zonder bedje van wat dan ook)
met of zonder vleesvervanger
smult gerust en gij zult
het hemels koninkrijk der tong betreden
Faalmachtig
Het Mysterie was plots op bezoek
ongevraagd…zat zomaar breeduit
pontificaal op je beste fauteuil.
Het brutaalste van al vond je wel dat
het met jouw ogen keek…
Hoe was M binnen gekomen?
De deur zat nog op het nachtslot.
Het deed schaamteloos alsof het overal thuis was,
had geen kleren aan, geen bagage bij zich,
zelfs het gewenste lichaam was geheel achterwege gelaten.
M had zich niet eens voorgesteld, voelde zich welkom
en kennelijk zo op vertrouwde voet staan met
ja, met wie…wie was je eigenlijk?
M zat daar gerieflijk en beschikbaar,
alsof het zich zo tonen al een afdoende antwoord was
op alle prangende vragen die begonnen met: waarom…
Had je je ooit zo faalmachtig gevoeld?
In die verbijstering stelde je impulsief die meest prangende vraag.
M bleek welluidend te kunnen antwoorden,
alsof de wereld zelf vanzelf sprak.
Het sprak echter niet in mensentaal,
er kwamen louter dierengeluiden uit.
M sprak vloeiend alle dierentalen
afgewisseld met visachtige stilten
insectengegons met vlinderverzuchtingen.
Het kwetterde in mijn oren van alle vogeldialecten,
zinderende walvissenzang, geloei, geblaat
wat overging in bomengeruis.
Alsof M even diep ademhaalde voor de volgende volzin.
Het antwoord kwam binnen…
Je voelde je met die prangende vraag,
die nu zo overweldigend futiel bleek
als het laatste gekakel van een kip zonder kop.
M wist van geen ophouden en gaf onvermoeibaar
ongevraagd antwoord op alle ongestelde vragen.
Sindsdien heb je het huis verlaten
en spreek je de taal der visachtigen.