Dit was echt, zo’n boek waaraan je je vastklampte,
als aan de glibberige rand van een ravijnwand.
Hier werd je zelf een klifhanger met slechte afloop.
Panisch greep je je vast aan de harde gladde kaft
(niet aan de pagina gaan hangen bij het omslaan!)
je bladzij zou afscheuren en je zou te pletter vallen
in het duistere, van God-en-alles-verlaten Doornendal.
Je enige hoop was halsstarrig door te blijven lezen,
hangend aan dat zijden rode draadje van het verhaal.
Alleen dan, als je het tot het laatste woord volbracht
had mocht je de wankele verwachting koesteren dat
je het maar gedroomd had, dat alles maar denkbeeldig
was geweest. Toch had je echte spierpijn, klamme handen.
Zelfs je schouders voelden verkrampt, je adem amechtig.
Het bleef nog weken unheimisch door je vege lijf spoken.
Dit vond je nog eens ‘n goed boek, dat zoiets met je doet.
Alleen de rug in je boekenkast bracht al een lichte huivering
te weeg. Ze keek je aan…vanuit de ogen in haar rug.
Maand: maart 2021
Sacoglossans
Van de octopus was al bekend dat ze een afgebeten tentakel kan laten aangroeien. Hoe haalt-ie het in z’n hoofd?
Nu is de Sacoglossans ontdekt, een zeeslakje dat haar gehele onderlijf kan losmaken van haar kop. Waarschijnlijk om zich zo te ontdoen van een parasiet. Na deze onthoofding leeft het hoofd met voelsprieten verder, zonder interne organen, zoals hart, spijsverteringsstelsel en andere ‘vitale’ organen. Binnen twee weken groeit er een nieuw onderlichaam aan de kop, met een vers kloppend hartje. Ook het onderlijf leef nog dagen tot maanden autonoom verder tot het sterft. De kop eet algen die ze gebruikt om fotosynthese mee te ‘plegen’, zo krijgt ze direct energie uit zonlicht…ze is even zowel plant als dier.
De vraag komt op; Hoeveel geniale vermogens van planten, schimmels en dieren de
mens onderweg is verloren in het proces van evolutie? Vergeleken met de belichaamde intelligentie van deze soorten doen menselijk vermogens eerder denken aan degeneratie dan aan een voorlopersrol in de evolutie. Is het niet de hoogste tijd dat de mens zijn hoofd eraf schroeft en nederig terugkruipt richting verloren vermogens?
Tweedehands
Opeens hadden we twee kanaries in een hoge ronde kooi
met een blauwe deksel. Ze zongen niet echt, ze floten…
De kanaries waren tweedehands zoals alles in ons huis
eerst door anderen voorgebruikt was.
De dingen werden al voor ons ingeleefd…voorgeleefd.
Onze auto was door zeker drie eigenaren ingereden,
onze fietsen, onze meubels, onze kleren, onze schoenen.
De enige drie boeken in ons bezit waren al ingelezen
en door mij persoonlijk kapotgelezen….
Carmiggelt, Het Fluitketeltje en De Vosch Reinhaerde…
Het voordeel van tweedehands is dat daar meestal iets
aan mankeert. Als gebruiker wordt je dus noodgedwongen
heel handig, pragmatisch en relativerend.
Om terug te komen op ons ornithologische avontuur
merkten we dat de kanaries niet floten, veel veren verloren…
ja, wat wil je, ze waren al door anderen ingevlogen…
Één kanarie bleek een kromgroeiende snavel te hebben.
Hij kreeg een kruisbeksnavel waar geen groeirem op zat.
De vogel zag er ontgoocheld uit, kon niet meer zelf eten.
Gelukkig werd hij door zijn partner gevoerd aan de zijkant
van zijn ongelukkige bekje.
Nu zat mijn vader in de metaalbewerking…was dus bedreven
in het knippen van plaatmateriaal. Dus waarom zou hij geen
kanariesnavel kunnen bijpunten?
Volgens hem zat er geen gevoel in zo’n snavel, het was een soort
nagel. Zonder enige weifeling ging hij met zijn kolenschophand in
de kooi en pakte de gevederde patiënt voorzichtig beet.
Binnen drie knippen was het snaveltje scherper dan ooit te voren.
Dus werkte hij het puntje nog een beetje bij met een nagelvijltje.
Het beestje kon weer zelf eten, vers eerstehands voer.
Matig
Het geheugen is precies matig genoeg
om steeds weer vers te kunnen genieten
van wat hetzelfde lijkt en altijd anders is.
Begin daarom nooit een grap te vertellen
als je alleen de clou nog weet en daarna
vol binnenpret de aanleiding probeert
te reconstrueren, grappig onvermogen.
Is dit nu de plot van bestaan als geheel ?
Is het voorgaande slechts de onnavolgbare
aanleiding geweest voor de beste grap ooit,
zonder plotselinge plot…is dit geen grap?
Zo eet je mond vol tanden een banaan
alsof het je eerste is, wat een mango heet
smaakt geheugenloos vers of bedorven.
Zo zien je lege ogen steeds weer nieuw,
Laurel & Hardy voor de zoveelste keer,
verwachtingloos, onbedoelde verrassing.
Matig geheugen is adequaat onvermogen.
Maatstaaf
In Kassel, Duitsland ligt het kunstwerk van Walther De Maria. Een koperen staaf van een kilometer lengte de grond ingebracht…Der ‘Vertikaler Kilometer’ , is het een beeldhouwwerk of wat? Op de grond zie je alleen het uiteinde liggen als een glimmend koperen muntstuk. Voor wat deze staaf een maatstaf vormt weet niemand. Het zou heel goed de maateenheid van onze onwetendheid kunnen zijn. Geeft het de kilometer diepte onder onze voeten aan waar wij niets van weten?Niets, behalve wat oppervlakkigheden, weten we van het leven dat zich daar afspeelt, niets van de grondstoffen, mineralen, grotten, onderaardse rivieren…wortels, schimmels, bacterieën… Het is overweldigend, voor een onzichtbaar ‘beeld’, om bij het uiteinde van deze kilometer te staan. Je hebt er geen weerwoord op, het is overweldigend.
Het enige wat je verbeelding nog kan proberen is het ‘beeld’ relativeren door te bedenken dat er echt alleen maar een ingemetseld plat muntje ligt. Dit werkt slechts voor een paar seconden…en dan doet het er niet meer toe. De vertikale kilometer heeft zich voorgoed in je geest geboord om nooit meer te vertrekken. Deze denkbeeldige staaf kun je niet verwijderen. Je kunt hem denkbeeldig proberen te verwijderen, hetgeen hem alleen nog sterker maakt.
Bij elk muntje denk je voortaan aan die diepe staaf. En dan te bedenken dat ik er zelf niet eens fysiek bij heb gestaan. Kun je nagaan wat een kracht dit beeld in zich heeft.
Fantoomzijn
Dit is het juiste moment om…
om noem maar op…
het uitgelezen moment
voor wat dan ook…
al was het maar om iets na te laten
zodat niets wordt nagelaten
Dit is ‘n eenmalig buitenkansje
Er is nog genoeg eeuwigheid over
om in wakker te liggen…
dat er geen lichaam meer is
geen zintuiglijk reservoir
geen handen om mee te tasten
ze hebben zichzelf uitgezwaaid
ook je voeten hebben je verlaten
die hele handel en wandel
Ontschapen
Ruimte heeft zoveel te danken aan wat allemaal voorbestemd was
om te verdwijnen, om te ontlijven en nergens te beklijven.
Veel dank ook aan het onmogelijke dat maar vastberaden verzuimt te zijn,
een heilig verzuim waaruit deze uitgelezen gelegenheid is ontschapen.
Dank ook aan het mogelijke dat vooralsnog gelukkig ongeboren is,
dat dankzij een engelachtig geduld het zijn nog even weet uit te stellen,
het mogelijke dat ons aangaapt tot het hier ter wereld komt om haar ontstaan te ondergaan. Want stel dat alles wat ooit was voorgoed in leven bleef, dat alles
zich hier ter plekke zonder uitstel bleef manifesteren, dan kon je hier werkelijk
je kont niet meer keren. Zoiets zou ‘de plundering van de leegte’ kunnen heten.
Tevens mogen we ook het immense belang van vergeten nooit vergeten.
Syncrepantie
Vol Ledig
Hoe Zo
Oud Heden
Ramp Zalig
Waar Schijn
Terug Weg
E.T
Het valt op hoe het zoeken naar buitenaardse intelligentie opeens heel gangbaar is geworden binnen de sterrenkunde en de ruimtevaart. Speculeren over aliens mag opeens. Is het publiciteitsstrategie om publiek geld los te peuteren voor megalomane ruimteprojecten? Of is de wanhoop zo groot dat het verlangen naar redding van buitenaf opkomt? Het is duidelijk dat we de puinhoop die we aanrichten niet zelf kunnen opruimen, maar E.T. neemt niet op. Onze verlosser blijft liever anoniem.
Is het verwonderlijk dat buitenaardsen ons tot nu toe zo succesvol weten te mijden?
Als ‘ze’ contact hadden gewenst dan waren we al lang ‘close encountered’.
Aliëns, is algemeen bekend, falen glorieus voor onze IQ-test en dat pleit voor ze.
Ze bestaan liever niet in onze ogen, kennen onze bovenkamers vol jachttrofeeën.
Het mensdom is het gepasseerde station van hun voorgeschiedenis.
Speculaties te over over ruimtewezens, maar het wezen van ruimte blijft onontdekt.
Een wonder op zich want wat is meer openbaar dan ruimte? Dat wat verzuimt te zijn.
Mens ‘phone home’, neem eens contact op met je wezenlijk natuur.