Speeltuin


zijn ze niet aandoenlijk klein,
die kleinste deeltjes…
zo ontzaglijk fijn
niemand die ze ooit zag
zo speels
in hun onzichtbare speeltuin
besloot deze ‘morsdode stof
om zich te willen vormen tot….
om samen te gaan klonteren
in de oersoep
die ons is voorgeschoteld
was het uit zuivere verveling?
moest het van een of andere
directieve instantie?

of voelde het zich
tot zichzelf aangetrokken?
en was het de geboorte van liefde
zonder eerste gezicht?

waarom zou het een periodiek systeem
hebben willen bevolken met grondstoffen?
spelmateriaal om levensvormen mee te bouwen?

was dit wellicht het allereerste idee ooit?

dacht het: kom, laat ons van lood of oud ijzer zijn
of laten we goud vormen om uit te blinken…

en laten we vooral waterstof & zuurstof
tevoorschijn toveren
dat is handig voor later
als ooit een dichter
ons beginsel bezingt

als het beste idee ooit

Spier

Je vader sprak soms quasi verheven:
Scheve gaatjes piesen ook & praatjes
die geen gaatjes…zoiets is je bijgebleven

Je moet het altijd doen met dit hier.
Geest is veruit onze handigste spier.
Wat daarmee kan is nogal onbeperkt
Het flanst met wat voorhanden is
iets in elkaar dat wonderwel werkt.
Geest oplichtend in elke duisternis
Wat je ontbreekt kan ook niet stuk

wie zich behelpen kan heeft geluk.
Niets brengt je nu nog van de kook,
zelfs de scheefste gaatjes piesen ook

Identifixatie

Vrij zou het nieuwe onpersoonlijke voornaamwoord kunnen worden
dat zich meester gaat maken van alle andere persoons-vormen.
Het zou de hele gender-verwarring rond identifixatie voorgoed ophelderen.
Vrijdentificatie kan de fixatie bevrijden.
Het ik, jij, mij, hij, zij, gij, wij, zou dan voortaan gewoon: Vrij heten.

Het zou even wennen zijn:
Vrij werkt, vrij eet, vrij speelt, vrij maakt, vrij slaapt, vrij waakt…vrij bevrijt.
Waar het eerst om nuancering ging van elke mogelijke specifieke gefixeerde
identificatie, gaat het bij Vrijdentiteit om een vrije ruimte die uitnodigt om te spelen met welke identiteit dan ook.

De vraag bij identiteit is altijd: Wat identificeert zich?
Wie doet zoiets? Het antwoord daarop is vanaf nu vrij simpel:
Vrij kan het doen en laten.

Folder

De reisbestemming was plotseling vertrokken. Het was niets voor haar om zo impulsief te handelen. Maar het gebeurde…ze moest en zou…weg.

De reizigers kwamen ontgoocheld aan op de lege gerafelde plek. Het geliefde vakantieoord had zich uit het landschap losgescheurd en was op de fiets vertrokken richting de Noorderzon.
(bestemmingen verplaatsen zich liefst per fiets, dit weet vrijwel niemand, daarom vermeld ik dit hier maar even)
De reisbestemming was het toerisme zo moe. Spuugzat om de hele dag door verveelde blikken te worden aangestaard, te worden vergeleken met andere bestemmingen, tot vervelens toe te worden bewonderd…

(weet niemand dan hoe vervelend bewonderd worden is?… alleen fotomodellen schijnen dat te weten, gezien hun wezenloze blikken)

Elke dag weer bevallig poseren, voor de foto in hun plakboek alsof je alleen maar een decorstuk bent in de musical die toerisme heet?
Busladingen toeristen werden afgezet bij het gat dat de verdwenen bestemming had achtergelaten. Waar was de betovering uit de folder? Opeens voelden ze zich meer vluchteling dan vakantieganger.

Aan de andere kant van de wereld waar de Noorderzon flauwtjes scheen was er eveneens een onverwachte drukte.
Talloze bestemmingen van over de hele wereld hadden dezelfde vlucht ondernomen. Als ontheemde oorden stonden ze daar met al hun bezienswaardigheden op hun bagagedrager gebonden rondom de Noorderzon.
De Noorderzon had een vertrokken gezicht en toonde geen enkele interesse in de bezienswaardigheden.
Eigenlijk was dit precies waar de bestemmingen zo naar hadden verlangd….
een leven zonder buitenkant.
Ze hadden hun eindbestemming bereikt, hun functie was voortaan vacant.

Zakdoek

Zoals het eeuwige kind F Wildesheim al eens opmerkte:
‘Er Zijn’ is buitengewoon grappig,
maar ‘Er Niet Zijn’ is zo mogelijk nog grappiger,
want dit laatste veronderstelt dat iets ervaart dat het er niet is.

Ontkenning als bevestiging.

Ogen dicht en je bent verdwenen, ogen open en je bent er zomaar weer vanuit het niets.
Het lijkt wel het eerste spel.
Kinderen spelen daar graag mee omdat de ontdekking een ongekend plezier genereert. Voor het geestesoog blijf je er natuurlijk of je je fysieke ogen nu sluit of niet.
Maar ook voor het geestesoog kun je je ogen proberen te sluiten… en opmerken wat blijft…dat het geestesoog steeds open is.
Verstoppen en ontdekt worden is wellicht de meest basale spel-ervaring, existentiëel. Elke baby ontdekt dit wonder telkens weer opnieuw. Wonderlijk genoeg is dit ontdekken telkens weer authentiek en vers…
hoe vaak dit openbaar geheim ook herhaald wordt.

Nog altijd als ik Wildesheim bezoek
verstopt hij zich graag…achter de gordijnen, achter zijn zakdoek, achter zijn boek of gewoon : achter zijn gezicht met de ogen dicht, in opperste verrukking om te worden ontdekt.

Slaapverkeer

Je slaapt zelden rechtdoor
en als het gebeurt is het per abuis.
Bijvoorbeeld als je geen afslag kunt vinden.
Meestal slaap je rechtsaf,
in de leesrichting mee,
zonder richting aan te geven.

Soms slaap je ‘n doodlopende weg in…

in dat geval slaap je achteruit
de hele weg terugdromend
in je achteruitkijkspiegel.
Omkeren is kennelijk geen optie.

Vaak als je gestaag rechtdoor slaapt
kom je op die ene rotonde terecht
waar je linksom op blijft rondcirkelen

tegen het verkeer in
langs vicieuze droombeelden,
zoekend naar de juiste afslag,
soms is deze rit in de draaimolen ook heel geestig,
omdat er geen juiste afslag bestaat.

In het beste geval zinkt je voertuig diep
in het moeras van de matras,

in de vruchtbare modder van het onderbewuste.

Het meest ontnuchterende is de buikligging,
waarbij je ruggelings opstijgt als een lucide lichtschip
dat vanuit een Meta-standpunt
het gehele slaapverkeer overziet.

De ontgoochelde betovering is,
dat slaap zo’n zware bevalling lijkt,
terwijl uiteindelijk niets is wat het lijkt, zo licht…